Vrijwel alle Mexicanen dragen vrijwel altijd hun mondkapje. Of spatschermen. Of allebei. Niet alleen op de plekken waar dat verplicht is, maar ook buiten. Daar kiezen ze dan zelf voor. Tania en ik zijn praktisch de enigen die op straat toch nog zonder mondkapje rondlopen. Het ademt aanmerkelijk minder prettig en buiten heeft het toch weinig meerwaarde. Maar goed, we hebben het mondkapje altijd bij ons. Het is immers nogal vaak wél nodig. Bij binnenkomst van welke ruimte dan ook gaat het ding op en wordt onze temperatuur opgemeten. Voorlopig altijd een keurige 34-something. Lijkt me een puike voorzorgsmaatregel. Toch gek dat dat er nog niet is in Nederland.
Eerder die ochtend las ik dat Mexico City in de top-4 van meeste coronadoden zit. De New York Times maakte er een somber ooggetuigenverslag van, in één van de armste buurten die deze stad rijk is. Daartegenover kun je immers stellen dat Mexico City bij de grootste steden ter wereld hoort. Het zijn sombere statistieken, maar angst is een slechte raadgever.
Obesitas
We eten tacos in een soort foodhall. Ik vertel Tania wat ik gelezen heb en dat het in Nederland ook de verkeerde kant op gaat. Ze grijnst. ,,Kijk eens om je heen?”, daagt ze me uit. Een markt vol standjes met tacos, quesedillas en ander Mexicaans streetfood. ,,Er gaan véél meer mensen dood aan obesitas hier. Maar we blijven allemaal gewoon vet eten en dat kun je gewoon overal krijgen.”
(Later Google ik hierover. Nederlandse krantenkoppen leggen het verband ook. Maar dan net wat anders: door obesitas is corona juist veel gevaarlijker. Obesitas treft overigens één derde van de 22 miljoen inwoners. In 2015 schreef Trouw over obesitas dat de regering mensen beloont die dagelijks tien kniebuigingen doen. Ze krijgen gratis openbaar vervoer en soms gratis condooms. Ook een vorm van maatregelen.)
Maar ja. Van obesitas zou je in het merendeel van de gevallen kunnen zeggen dat het een eigen verantwoordelijkheid is. Let op je eigen voeding, dat idee. Corona niet, corona overkomt je. Feitelijk slaat het vergelijk dan ook nergens op. Wél een leuk gedachtespelletje.
Opa
Een paar dagen eerder zijn we bij opa Tania. Een normaliter vrolijke, grappenmakende man. Maar ditmaal heeft hij geen glans. Sinds de coronauitbraak in maart is hij niet meer buiten geweest. Letterlijk. 86 jaar is hij. Hij verpietert, zwelgt in zelfmedelijden. Als hij dat enge virus maar niet krijgt. Angst, angst, angst. Deze pandemie vraagt toch ook echt soms om zélf nadenken. Opa wil er niet aan. Tania overweegt hem een mondkapje én spatscherm cadeau te doen. Als hij maar weer naar buiten gaat. Opa twijfelt. Ik vermoed dat hij het niet gaat doen. Een uitgaande nachtkaars van een veelbewogen leven dreigt. Het stemt ons wat sneu.
En zo is ‘de Mexicaan’ bang, terwijl ‘de Nederlander’ twijfelt. Ik prefereer zelf nadenken in plaats van angstig thuiszitten. Zoek een balans tussen het leiden van een mooi leven en het niet oplopen van corona. Weiger het mijn leven te laten bepalen en neem mijn eigen voorzorgsmaatregelen: bewust van alles, zonder te beperken.
We steken een uitrit van een parkeergarage over. Althans, dat willen we, maar een uitrijdende auto kruist ons in hoge snelheid. De bestuurster claxonneert agressief naar ons. Maakt woedende bewegingen. En gebaren waarin ze ons voor gek verklaart en nog wat minder sympathieke uitingen. De boodschap: waarom dragen wij geen mondkapje? Zij zit in haar eentje in de auto en draagt er wel één. Ik vraag me af wie hier nu gek is. Normaliter buig en dein ik overal met liefde mee, maar je kunt ook overdrijven. Ik vind het maar een ingewikkelde tijd.
Wat vond je van dit verhaal?
Al mijn verhalen zijn gratis te lezen. Maar mocht je als blijk van waardering en van vroljkheid een donatie achter willen laten: ik doe een dansje van blijdschap. Alvast zeer veel dank!!