Op een fraaie plek, op (flinke) loopafstand van het immense stadspark Chapultepec, het wereldberoemde centrale plein Zócalo en de statige boulevard Avenida Paseo de la Reforma in Mexico Stad, runt Glenn van Damme (31) zijn La Poffería. Een Zeeuwse jongen die typisch Nederlandse gerechtjes als poffertjes en bitterballen verkoopt in Mexico Stad: het klinkt als een fijne droom. Maar het is waarheid. Corona maakt het echter momenteel een droom met barstjes.
La Poffería
Het bedrijfje is van hemzelf en zijn Mexicaanse vriendin. Ze begonnen ruim twee jaar geleden voortvarend en toerden langs grote festivals in het land. Er kwamen dusdanig veel pesos binnen, dat ze een heuse foodtruck konden kopen. Nu staat deze op een vaste plek aan de Avenida Oaxaca, want festivals zullen voorlopig niet georganiseerd worden. Al hun geld zit hierin, het spaarpotje is leeg. Het is hopen op betere tijden.
Tijdens de maandenlange lockdown was er geen kip op straat. Er werden nieuwe hapjes ontwikkeld en via bezorgdiensten als Über Eats, DiDiFood en Rappi kwam nog wel wat geld binnen. Augustus startte veelbelovend, september eindigde in mineur. Van structurele verbetering is dus nog geen sprake.
Vertrouwen
Glenn begint langzaam enige spijt van zijn keuze te krijgen, vertelt hij me in beergarden Jardín Chapultepec. Een paar dagen geleden bezocht ik zijn lieflijk blauwgekleurde foodtruck voor bitterballen en poffertjes. Via zijn populaire Instagram zocht ik daarna contact, om eens af te spreken. Hij excuseert zich, terwijl hij met zijn telefoon bezig is. De zaken gaan door. Iedere peso die hij nu binnen kan harken is er één. ,,Zoals het nu gaat kan ik niet eens terug naar Nederland om mijn ouders en vrienden te zien. Laat staan andere dingen”, sombert hij. Spijt ingegeven door iets waar je helemaal niets aan kunt doen. Corona.
Hij heeft een ruime horeca-achtergrond. Zowel in studie als in ervaring. Hij kan dit. En het idee is goed. Tijdens deze bierafspraak benoemt hij vooral de nadelen. De struggles. Corona. Het wegblijven van klanten. Hoe ‘de Mexicaan’ kan zijn. Ook zakelijk, waardoor hij alles zelf nog moet controleren. Lijkt soms te zijn vergeten wat een weergaloos avontuur dit is. Corona en het acherblijven van structurele inkkomsten maken ‘m wat negatief. Begrijpelijk en toch oh zo zonde.
Friet
Zijn ogen lichten op als ik ‘m vraag waarom hij eigenlijk geen friet verkoopt. ,,Zijn we mee bezig!”, roept hij. Hij legt uit dat de meeste Mexicaanse aardappelen niet geschikt zijn, maar dat ze nu een uitstekende soort gevonden hebben. De deal is rond, maar de pandemie zorgt nog voor vertraging.
Het lijkt me een goed idee. Voor het échte middageten kiest de Mexicaan voor tacos. Voor wat stevigers. De frietgeur zal de Mexicanen naar La Poffería drijven. Met poffertjes als zoet toetje, met bitterballen als fijn bijgerecht. Want, zo zegt werkelijk íedere Mexicaan me: ‘we hebben drie magen. Eén voor eten, één voor toetjes en één voor alcohol.’ Hup Glenn, dit wordt een hitje. Nog even volhouden; je hebt een foodtruck in Mexico Stad. Hoe vet is dat? Die investeringen gaan zich weldra terugverdienen. Die gedroomde reisjes komen echt weer terug. Houd hoop, blijf optimistisch. Hup Glenn.
Wat vond je van dit verhaal?
Al mijn verhalen zijn gratis te lezen. Maar mocht je als blijk van waardering en van vroljkheid een donatie achter willen laten: ik doe een dansje van blijdschap. Alvast zeer veel dank!!
