Een klein jaar geleden deed ik Tania mijn aanzoek. Ze hintte er dikwijls naar, maar ik wilde daar in eerste instantie niets van weten. Maar ja. Vorig jaar was ik bij haar in Mexico en ik zou in mijn eentje weer terug naar Nederland gaan. Onze relatie verdiende een soort bevestiging, hoezeer wij elkaar ook vertelden en overtuigden dat we bij elkaar zouden blijven. Haar een aanzoek doen leek mij die bevestiging, die we misschien allebei ook wel een beetje nodig hadden. Hoe meer ik erover nadacht, hoe meer overtuigd ik raakte.
Ik was nog in Tulum en het voornaamste dat ik nodig had, was een verlovingsring. Ik vond al gauw een zaak met goede aanbevelingen op Google, maar deze was gesloten. Niet ver ervandaan was een enorme juwelier. Een bijzonder gladde verkoper wist me alsnog te charmeren met een bijzondere ring. Ik kreeg deze voor een ‘special price’. Gelul natuurlijk, maar ik was al wel snel overtuigd van de ring zelf. Niet teveel opsmuk, niet te eenvoudig, gewoonweg een ring waarmee ik aan kon komen. Vergeef mij, ik ken mijzelf geen enkele smaak toe als het om juwelen gaat. Ik zie wat lelijk is, ik zie wat kitch is, maar ik weet het verschil niet tussen ‘prachtig’ en ‘niet lelijk’.
Over al het overige, maakte ik mij geen zorgen. Ik wist direct precies hoe ik het wilde vragen. We waren in Tulum, het dorpje waar we elkaar voor het eerst ontmoetten. Die 4 januari 2020 vroeg ik haar mee uit. We dronken later wat in het dorpje en sloten de avond af op een soort verlaten strandje. In het donker, met de romantiek van rollende golven op de achtergrond. Met een sterrenhemel die ons nauwlettend in de gaten hield.
Dat strand moest de plek worden, maar het nadeel is dat dit geen normaal strand is. Het is altijd verlaten, het ligt vol stenen. Het is geen plek om het water in te gaan, hooguit een plek om de hond uit te laten. Als wij hier soms ’s middags langsreden, was het er altijd uitgestorven. Ik moest daarom een reden verzinnen hier ’s avonds heen te gaan. Ik vertrouwde er stiekem op dat die reden zich aan zou dienen.
Tania kocht op dat moment een huis, in Tulum. Een enorme en zeer spannende stap. Ze tekende de contracten en ze kreeg een cadeau: tickets voor een speciale uitvoering van Cirque du Soleil in Playa del Carmen. We togen in onze beste outfits naar de voorstelling en hadden een waanzinnige avond. Vol enthousiasme liepen we naar buiten en voelden ons zielsgelukkig na een prachtige voorstelling. We zagen dat er deze avond een schitterende sterrenhemel was. Vol bewondering keken we in elkaar verstrengeld minutenlang naar boven. Met een kloppend hart stelde ik voor naar ‘ons strandje’ te gaan, om die sterrenhemel in het donker nog beter te kunnen aanschouwen. Dat vond ze een fantastisch idee.
Eenmaal daar, was het strandje verlaten. Constant rolden golven het strandje op. De sterrenhemel was nog volledig intact; geen wolkje in de lucht. Het was stil, het waren die perfecte omstandigheden die me sterkten die ene vraag te stellen. Voorzichtig liepen we het strandje op, via de losse stenen, met het lichtje van onze telefoon voor ons uit. Vol bewondering keken we naar dat schouwspel voor ons. Naar die geweldige omstandigheden. Die sterren, de zee, de golven, de stilte.
Ik ging op mijn knieën. Ze sloeg haar handen voor haar gezicht, was volstrekt verrast. Ze zei ‘ja’, huilde van blijdschap en we knuffelden minutenlang zonder wat te zeggen. ‘Is dit echt?’, stamelde ze. Ik schoof de ring om haar ringvinger. Hoe lang we daar als aanstaand echtpaar stonden, weten alleen de sterren die dit alles goedkeurend aanschouwden.
Nu is ieder aanzoek uniek. Ik heb er zelf nooit over geschreven, ook omdat ik het wel ietsjes privé vond. Maar toen ik vanmorgen tijdens het poepen onderstaand wanstaltig Instagramfilmpje zag, realiseerde ik me: het was wel bijzonder. Niet teveel opsmuk, niet te eenvoudig, maar toch gedenkwaardig.
Waardeer dit verhaal! (Of steun me door een abonnement te nemen)