Een stuk fietsen en als ik een picknicktafel aantref ga ik daar even werken. Dat was zondagmiddag mijn briljante idee. Ik ging op weg met in mijn rugzak: een fles drinken, wat eten, een laptop en een extra accu. In mijn achterhoofd had ik al een concrete picknicktafel in gedachte. Voor als ik niks sponstaan zou vinden.
Die picknicktafel die ik in gedachte heb ligt bijzonder fraai. Watertje eromheen, intiem tussen de bomen en struiken. Onopvallend en rustiek. Toegankelijk middels een heel smal onverhard voetpad, wat het een gevalletje ‘dat moet je weten’ maakt. Het laat zich raden: ik vond geen enkele onbezette picknicktafel, dus het werd deze.
Daar ging ik tekeer. De ene letter stond nog niet in mijn Word-document, of de volgende volgde alweer. Tot het wat frisjes begon te worden. Mijn inspiratie was levendig en aanwezig, ik besloot huiswaarts te gaan en daar dóór te gaan. Met mijn fietsje in de hand en mijn rugtas op mijn rug liep ik het smalle voetpaadje in, tot ik weer bij de openbare weg kwam. Een man laat hier zijn hond uit. Hij kijkt me strak aan. Dusdanig strak, dat ik me genoodzaakt voel terug te kijken. Er een soort staredown van te maken. Jij mij strak aankijken, ik jou strak aankijken. Kóm nou.
Ik probeer zijn blik te lezen. Deze is al vanaf het begin een kruising van walging, afkeuring, onbegrip en ingehouden woede. Laat ik het zo zeggen: ik interpreteer er niets positiefs in. En hoe langer we elkaar strak aankijken, hoe meer dit toeneemt. Ik stap op mijn fiets en bepaal mijn richting. De man trekt de riem van zijn hondje strak aan. Ik verlies deze staredown niet en blijf de man nog steeds strak aankijken. Dan begint de man in tegenovergestelde richting te lopen. Ik win de staredown, hij kijkt weg. Hij draait zich nog eenmaal om. En roept vol walging: ,,Viespeuk!”
Wat vond je van dit verhaal?
Al mijn verhalen zijn gratis te lezen. Maar mocht je als blijk van waardering en van vroljkheid een donatie achter willen laten: ik doe een dansje van blijdschap. Alvast zeer veel dank!!