Al tijdens zijn bestelling zie je dat het mis zal gaan. Is het zijn nervositeit, onzekerheid of is het pure onhandigheid? En inderdaad. Zijn kopje cappuccino, inclusief het schoteltje, lepeltje en het koekje, kletteren luidruchtig op de grond. Een ongeluk komt nooit alleen en dus volgt zijn verse croissantje eveneens. Op uiterst lullige wijze valt deze precies in de plas cappuccino. Het bijhorende bordje breekt in honderd stukjes, het servetje zuigt zich vol met het bruinige spul. Het is direct een janboel.
De ruime zestiger reageert geschrokken en schuldbewust en biedt in alle onhandigheid zijn excuses aan. Met zijn voeten probeert hij de brokstukken zoveel mogelijk bij elkaar te schuiven, tot iemand van het restaurant naast hem staat met een emmer water en een zwabber. ,,Maakt u zich geen zorgen, meneer. Wij ruimen het wel op. Gaat u maar gewoon lekker zitten”, zegt hij.
De man voelt zich nog altijd te schuldig en wil daarom toch dolgraag helpen. Hij buigt zich voorover en pakt het met cappuccino doorweekte servetje en het natte croissantje op en legt deze op de verder brandschone balie. Hij realiseert zich direct dat dat niet de meest helpende actie is en biedt andermaal zijn excuses aan.
De man van het restaurant herhaalt nu met merkbare irritatie zijn verzoek. Ditmaal luistert hij en loopt inderdaad weg, dwars door de plaats delict. Zo laat hij vijf, zes zichtbare cappuccinovoetstappen achter. De man van het restaurant slaakt een diepe zucht en het lukt hem de irritatie binnenboord te houden. Hij wacht nu tot de man zit, alvorens hij begint te moppen. Door een collega krijgt de man een vers kopje cappuccino met een eveneens vers croissantje aangeboden. De man wrijft tevreden in zijn handen en slaat De Telegraaf open. ,,Zo, laat de dag nu maar beginnen.”
Waardeer dit verhaal! (Of steun me door een abonnement te nemen)