De buurt was uitgestorven. De speeltuin werd niet gebruikt, de jeu-de-boulesbaan was leeg. Er stonden enkele auto’s her en der geparkeerd, maar veel meer parkeervakken waren onbezet. Volgens een bewoner was zo’n 80% met vakantie. En mijn opdracht? Kijk eens hoe die buurt leeft. Een jaar geleden werd het centrale park van deze buurt geopend. Op voorspraak van de wijkraad, die er bloedfanatiek mee aan de slag ging. Zij zouden het park onderhouden, zij zorgden voor de éénheid. Hier doen de mensen alles samen, hier letten we op elkaar, dat werk.
Toch kwam ik wat buurtbewoners tegen die me een goede indicatie gaven hoe de buurt leefde -maar nu toevallig niet. Ja, er werd zeker nog dagelijks gespeeld in de speeltuin en richting de avond werd ook de jeu-de-boulesbaan fanatiek gebruikt. Maar ja, vakantietijd nu. Mijn timing kon niet veel slechter: de wijkraad was bovendien volledig op vakantie. Nou ja, op één man na die aan het werken was in een nabijgelegen winkel. Hij poeierde me af: geen tijd, ook geen drie minuten, punt. ,,Dat is sowieso een chagrijn, daar mis je niks aan”, grijnsde een buurtbewoner.
Een oudere mevrouw schoffelde in haar voortuintje. Ze kwam vitaal over, deze dame die de 80 ongetwijfeld bijna aanraakte. In het kader van een algeheel beeld, vroeg ik haar ook naar de buurt. ,,Van de krant? U bent alsnog gekomen?”, vroeg ze met grote ogen. Ze had de krant blijkbaar al een tijd geleden ergens over ingeseind en was in de veronderstelling dat ik daar over wilde praten. De buurt? ,,Deze buurt is fijn, maar ik mis mijn oude huisje. Dat is alles. Kom binnen!”
Ze ging me voor. Haar huisje was ingericht zoals je dat verwacht van een oudere dame. Haar tuintje was klein, maar: ,,’s Morgens staat hier het zonnetje op. ’s Middags schaduw, het is heerlijk.”
Ze ging zitten en bood mij ook een zitplek aan. ,,Maar nu mijn verhaal”, ving ze aan. Ze was 78, vertelde ze. Een jaar of veertig geleden was ze erachter gekomen dat ze een andere biologische vader had dan ze tot dan toe had aangenomen. Haar echte vader was niet zomaar iemand, wat waarschijnlijk de reden was dat het zo lang onbekend bleef. Maar de waarheid kwam dus veertig jaar geleden alsnog uit: haar vader was Carel Mondriaan. Juist, de broer van.
De vrouw was nerveus, nog altijd verrast om mijn spontane bezoek. Wist niet goed hoe ze het verhaal in een juiste volgorde moest brengen. Raakte geëmotioneerd. ,,Het doet u nog heel veel, beheerst deze wetenschap uw leven zo?”, vroeg ik maar. ,,Dit is nog niet alles”, somberde ze. Volgens de vrouw waren de Mondriaans direct verwant aan de Nassau’s. ,,Dus, u begrijpt…”, keek ze me hoopvol aan. ,,U bent van koninklijken bloede?” Juist.
Sindsdien zat ‘de media’ achter haar aan. Werd ze in de gaten gehouden. Opgewacht. Kreeg ze opdrachten die ze uit moest voeren. ,,Dan ging ik naar Breda en moest ik naar een juwelier. Een bepaald sieraad kopen”, schetste ze. Het duurste. Want dat was de opdracht.
,,Ik heb contact opgenomen met het koningshuis. Ze wisten het, ook Beatrix weet van mijn bestaan. Ze drukten mij op het hart dat ik het liet rusten”, legde ze uit. Weer een traan, een siddering. Ik krijg in toenemende mate twijfels over de waarheid van dit verhaal. Ze werd opgejaagd? De twijfel rees of haar geest nog werkt naar waarheid. Zaken als dementie en psychose schieten door mijn hoofd, terwijl ik poog haar toch serieus te blijven zien. Misschien merkt ze mijn twijfels, want ze verandert plots van onderwerp. ,,Kom jij uit Breda? Mijn kleinkinderen voetballen daar”, zegt ze plots. Ik word gebeld. Mijn fotograaf, om even te overleggen. Het voelt als een redding; ik moet zelf ook door met dit onderwerp. Hoe deze specifieke buurt leeft en zorg heeft voor elkaar. Ik kijk nog eens naar de vrouw, die me buitenlaat. Ze sluit de deur, en ik dit onderwerp.
Maar wellicht laat ik hier een waanzinnig verhaal schieten.
Tof verhaal?
Ik zou graag vaker columns of teksten willen maken. Als je deze tekst waardeert en dat wil laten blijken middels een bijdrage: dat kan en wordt natuurlijk super-super-super-gewaardeerd!