Zongebruind. Diepe groeven in het gelaat. Een zonwerende hoed op het hoofd. Ietwat sloom en gelaten, de noodzaak en ambities al een tijdje weg. De kleine Nederlandse vlag is vaal en wappert in een hoekje. Net voldoende opvallend voor passerende Nederlanders, onzichtbaar voor de rest van de wereld. Hier werken twee Nederlandse mannen in het Caribische, Mexicaanse Quintana Roo. Ze hebben een eigen touragency.
Locals
Het plekje dat ze hier hebben is voortreffelijk. In het groen, vlakbij de zee. De zon schijnt uitbundig en de zin om op deze plek wat te gaan ondernemen is groot. Wat je nu wilt, is die ultieme tip van iemand die hier al jaren woont. Het is er desondanks wat mistroostig en verwaarloosd. De twee mannen hebben dit onderkomen jaren geleden laten bouwen, ongetwijfeld met grote aspiraties. Gaandeweg lijkt het vuur gedoofd. Nauwelijks onderhoud, nauwelijks vernieuwing, vertrouwend op het aanbod dat ze al jaren hebben, in een omgeving waar het toerisme zich razendsnel ontwikkelt. Nu zitten ze voor hun zaak op een stoeltje. Ieder een blikje bier nabij. Aanraders vanuit de eigen ervaring? Die hebben ze wel, verzekeren ze me. Maar het zijn locaties die sowieso al bovenaan staan als je op ‘aanraders Quintana Roo’ Googlet. Niet bepaald verrassend of origineel. Van een echte local verwacht je juist een schier onontdekt pareltje.
Ontvang deze column wekelijks in je mailbox!
Regeltjes
,,We zijn een jaartje of twintig geleden vertrokken. We waren Nederland zat”, zegt een van hen tegen me. ,,Hier is veel meer vrijheid. Nederland zit vol regeltjes”, zegt de ander. De twee vinden het wel leuk om even Nederlands te praten. Zoveel Nederlanders zien ze niet, de laatste jaren. Ze wijten het volledig aan de pandemie. ,,Volgens mij zijn we een jaartje of vijftien niet meer teruggegaan overzees, toch?” De ander denkt even na en knikt vertwijfeld. ,,Het is er niet beter op geworden hè. Nederland glijdt in een razend tempo af.”
Ze zijn beiden wat somber, op dit onderwerp. Ik vraag hen wat er dan precies niet beter op is geworden. Een beschouwing vanuit het verre buitenland, misschien zie ik iets over het hoofd. ,,Ik las ergens dat oude omaatjes er niet meer kunnen pinnen. Dan worden ze overvallen door Marokkanen. Dat is Nederland nu”, is het antwoord. De ander vult aan: ,,Dat. Het is aan de orde van de dag. Elke dag wordt er wel een blanke neergestoken. Nederland is hartstikke onveilig.”
Kortzichtig
Niet dat Mexico zozeer uitblinkt in veiligheid, vullen ze direct aan. ,,Hier is het ook niet perfect! Ik heb in deze omgeving overigens nog nooit iets meegemaakt. Mijn familie vraagt wel eens of ik ooit wel eens iets te maken heb gehad met de narcos. Dan denk ik echt, wat kortzichtig. Mexico is zoveel meer dan dat. Hier is het altijd lekker weer, is het eten lekker en de mensen zijn hartstikke vriendelijk. En het leukste, de Mexicaan is trots op het eigen land, ondanks de problemen die er zijn. En dan denk ik: daar kunnen we allemaal toch wat van leren.”
Dit is column 6 van een nieuwe columnreeks. Je vindt alle columns hier. Twee landen, twee werelden. Hoe vaker Tania en ik heen en weer hoppen tussen Nederland en Mexico, hoe meer verschillen ik zie en hoe meer ik mij thuis voel in beiden. Soms leidt dat tot frustraties, onbegrip of zure gezichten, maar veel vaker tot pure hilariteit. En geloof me: dat levert vaak heerlijke observaties op.
💡 Steun mijn schrijfwerk 👇
Dat kan door het doen van een eenmalige donatie. Ook kun je een maandelijkse donatie doen. Opzeggen kan altijd.
Doe hier een eenmalige donatie:
Hieronder kun je een maandelijkse donatie doen.