,,Het staat niet op het menu, maar hebben jullie ook tacos dorados de pollo?”, vraagt Tania, nadat ze het menu heeft doorgeplozen en nog steeds twijfelt waar ze zin in heeft. We zitten in een typisch Mexicaans restaurantje. De ober denkt even na, wikt en weegt. ,,Nou ja, we hebben tortilla, we hebben kip, we hebben avocado, we hebben de sauzen. Ik zou niet weten waarom niet?”, zegt hij schouderophalend. Wat het kost? ,,Ik kom zo terug, ik overleg even.” Enkele minuten later keert hij terug met een prijs die keurig in lijn ligt met de rest van de kaart. De kok moet iets improviseren, maar dat is geen enkel probleem. Niet veel later serveert de kok de twee maaltijden. Van mij iets van het menu, op het bord van Tania ligt een regelrecht feest: vier flautas -krokante, opgerolde tacos-, met crema Mexicana, witte, brokkelige kaas, salsa verde, sla en avocado. Tacos dorados de pollo, dus.
In Kannen en Kruiken
Tania glundert. Dit is Mexico. Dit is het land waar ‘nee’ haast niet in het servicevocabulaire voorkomt. Waar men meebeweegt, waar men een extra stap wil zetten, in plaats van afhoudt. ,,Weet je nog in Breda, bij In Kannen en Kruiken?”, zegt ze. Ochja, ik weet het nog. Ik schaamde me kapot. We stapten er naar binnen. De zaak was vrijwel leeg, en toch zei de serveerster dat ze vol zaten. Niet omdat alle tafels gereserveerd waren, nee, ze hadden simpelweg niet genoeg personeel. We boden aan te wachten, maar de serveerster was onvermurwbaar: vol is vol. ,,Soms lijkt het alsof ze in Nederland gewoon geen geld wíllen verdienen,” zei Tania toen vol ongeloof. En eerlijk, ik kon het alleen maar beamen.
Ontvang deze column wekelijks in je mailbox!
Slachtofferschap
Sinds corona heb ik een diepgewortelde afkeer van de horeca in Nederland ontwikkeld. Hun eeuwige geweeklaag. Het slachtofferschap. En nu las ik weer een pareltje: ze kunnen de prijzen niet verder verhogen, dus verkleinen ze gewoon de porties. Dat miezerige kopje koffie van drie euro? Wordt dat straks nog geserveerd in een borrelglaasje? En dat glaasje water, rechtstreeks uit een Spa-fles? Nog een extra ijsblokje erbij, zodat er minder water in hoeft? En dit restaurant weigert ons gewoon, dus zo hevig zal het dan toch allemaal niet zijn. Anders zou je maar wat blij zijn dat we er zijn.
Hier in Mexico stijgen de prijzen ook en word je ook wel eens teleurgesteld. Natuurlijk. Maar over het algemeen zijn de porties fatsoenlijk en is de service van hoogstaande kwaliteit. Komt natuurlijk omdat ze afhankelijk zijn van fooi. Maar weggestuurd worden? Dat zal nooit gebeuren. Sterker nog, als je hier vraagt om iets wat niet op de kaart staat, wordt het gewoon geregeld. Dat verdient zelfs een extra fooi.
Dit is column 3 van een nieuwe columnreeks. Hier vind je alle columns. Twee landen, twee werelden. Hoe vaker Tania en ik heen en weer hoppen tussen Nederland en Mexico, hoe meer verschillen ik zie en hoe meer ik mij thuis voel in beiden. Soms leidt dat tot frustraties, onbegrip of zure gezichten, maar veel vaker tot pure hilariteit. En geloof me: dat levert vaak heerlijke observaties op.
💡 Steun mijn schrijfwerk 👇
Dat kan door het doen van een eenmalige donatie. Ook kun je een maandelijkse donatie doen. Opzeggen kan altijd.
Doe hier een eenmalige donatie:
Hieronder kun je een maandelijkse donatie doen.