Het regende vannacht in Tulum. Dat weet ik, omdat ik liefst viermaal een ‘tjak’ hoorde, verspreid over de nacht. Die ’tjak’ wordt dan gevolgd door absolute duisternis buiten. Een kwartier tot een half uur na deze ‘tjak’ klinkt dan een irritant vrolijk deuntje door ons appartement: de magnetron komt weer tot leven en ook de schaarse straatverlichting springt weer aan. Voortaan die magnetron maar sowieso van het stroom af, voor dit soort gevallen. Regen of storm betekenen hier niet alleen natte straten, maar ook een stroomnet dat dikwijls uitvalt. En op de een of andere magische wijze springt het altijd weer aan, resulterend in allerlei piepjes. En precies dát is waar je wakker van wordt.
Fietsen in het donker
Onlangs was ik bij mijn schoonmoeder. Op de fiets. Het werd donker en ik moest nog naar huis. Stom genoeg had ik geen licht, maar ach, het was stil op straat. Ik moest vooral uitkijken voor drempels, diepe holen in de weg, uitstekende stenen, passerende straathonden, katten of leguanen, voetgangers en, nou ja, toch het verkeer. Ik legde mijn telefoon in het mandje van mijn fiets, zette Maps aan en gebruikte het licht van het scherm als een soort armzalige koplamp. Niet geniaal, maar afdoende, dacht ik. Maps leidde me over zandpaden met diepe kuilen, uitstekende rotsen en alsnog onverwachte oneffenheden. Tamelijk rot om op te fietsen in het donker.
Ontvang deze column wekelijks in je mailbox!
Op ongeveer de helft van de route kwam ik eindelijk op een stuk asfalt, met een soort straatverlichting. Ik nam me direct voor om zoveel mogelijk op asfalt te blijven; Google zou de route herberekenen.
Drempel
En ineens, uit het niets, een hoge drempel.
Te laat. Ik werd gelanceerd. Mijn fiets en ik gingen tijdelijk uit elkaar, maar mijn zorg zat ‘m vooral in mijn telefoon. Ik landde, net als mijn telefoon. Gelijk opluchting: geen schade. Gelijk stress: er klinkt gegrom. Achter me.
Het geluid naderde me. Een hond.
Ik greep direct mijn fiets. De hond begon mijn richting op te komen. Dichter en dichterbij.
Er zat niets anders op dan zo hard mogelijk te fietsen. Al snel merkte ik dat ik het won en afstand nam. Maar hij gaf niet op, vertragen was geen optie. En mijn volgende uitdaging lag honderd meter voor me: de grote weg, dwars door het dorp.
Hier wordt vaak erg hard gereden en oversteken is een sport op zich. Stoppen kon ik hier echter nog niet, niet voordat de hond het officieel opgaf.
Dat deed hij. Ik was uit zijn territorium, het rennende blok energie verdween in de nacht.
Snelweg
Het lukte me de snelweg over te steken en vervolgde met heftig kloppend hart mijn weg. Rustig, over geasfalteerde wegen, scherp op nieuwe verrassingen. Ik nam me voor om sowieso een licht te kopen, maar vooral om niet meer te fietsen als het donker was. Drempels liggen hier op de gekste, meest onverwachte plekken en elke dag verschijnt er wel een nieuw gat op de zandpaden.
Altijd zekerheid over elektriciteit, warm water, fatsoenlijke wegen en een totale afwezigheid van straathonden zoals we dat in Nederland zo goed kennen? Nee, dat mis ik niet. Het houdt zo’n fietstochtje ook wel weer spannend en geeft in zekere zin best adrenaline. Zolang je zonder kleerscheuren thuiskomt, natuurlijk.
Dit is column 2 van een nieuwe columnreeks. Je vindt alle columnns hier. Twee landen, twee werelden. Hoe vaker Tania en ik heen en weer hoppen tussen Nederland en Mexico, hoe meer verschillen ik zie en hoe meer ik mij thuis voel in beiden. Soms leidt dat tot frustraties, onbegrip of zure gezichten, maar veel vaker tot pure hilariteit. En geloof me: dat levert vaak heerlijke observaties op.
💡 Steun mijn schrijfwerk 👇
Dat kan door het doen van een eenmalige donatie. Ook kun je een maandelijkse donatie doen. Opzeggen kan altijd.
Doe hier een eenmalige donatie:
Hieronder kun je een maandelijkse donatie doen.