Twee meisjes van ongeveer 16 halen een kopje thee bij me. Beide dames –Babette en Corine- zijn keurig gekleed in rok en blouse. Ze praten vlak voor me op rustige toon met elkaar. “Euj! Damesss!”, klinkt het ineens op luide toon door de stationshal.
Een van de meisjes kijkt nieuwsgierig op, wijst op zichzelf en kijkt vragend de stationshal in. “Yoo dushi! Geef me je nummer dan?”, klinkt het nogmaals op luide toon.
Bij de ingang van het station staan twee jongens, één van hen met een fiets aan de hand. “Kom hier dan!”, gilt Babette luid terug. De jongens doven direct hun sigaret en lopen de stationshal in. De meest mondige van de twee is gekleed in een glimmend turkooizen trainingspak en draagt twee kraakwitte sportschoenen.
Zijn haren zijn met gel strak achterover gekamd en z’n gouden oorbelletje springt snel in het oog. De andere jongen heeft duidelijk weinig zin in deze ontmoeting. Ook Corine houdt zich wat afzijdig. “Aight. Ik heet Sjoerd. Waar komen jullie vandaan?”, informeert de jongen.
De dames komen uit Heusdenhout. “Chill. Wij komen uit Hoge Vucht, aight. Komen jullie met ons mee?”, nodigt Sjoerd de dames uit. De andere jongen zit zich te vervelen op de fiets en schrikt op.
“Gááháást…” Uit pure ergernis zet hij flinke kracht op de pedalen, maar daar is de fiets niet tegen bestand. De ketting knalt van het tandwiel en de jongen verliest controle over de fiets, waarop de kettingkast op de grond klettert.
“What the… wat dóe je! Tjeez. Maar hé, kom gewoon met ons mee, gaan we chillen.” Babette slaat het aanbod af, ze heeft andere plannen. “Wat is je nummer dan? Dan app ik je later”, vraagt Sjoerd.
Zonder te aarzelen geeft Babette haar nummer. “Je flest me niet hè? Ik haat het als chickies me flessen.” Sjoerd kijkt Babette indringend aan. “Gááháást, laten we gaahaan”, wordt de tweede jongen nu echt ongeduldig. Babette geeft haar nummer aan Sjoerd en de vier nemen afscheid van elkaar.
“Gaf je nou je échte nummer?”, vraagt Corine ontsteld aan Babette. Dat was haar echte nummer. “Oh, slim…”, reageert Corine sarcastisch en wendt haar blik af. “Wat bedoel je daarmee?”, reageert Babette verbaasd. “Niks hoor, echt érg leuke jongens”, reageert Corine droogjes en loopt weg.
“Wat? Hoezo! Wat bedoel je, Corine?”, panikeert ze een beetje. “Niks, allemaal zelf weten. Laten we gaan.” Corine weigert verder nog wat te zeggen, Babette loopt met grootse armgebaren achter haar aan.
