Even terug naar de zaterdagnacht van carnaval, uurtje of 3. Over de gehele breedte van de winkel staan uitgehongerde en dorstige carnavalsvierders te wachten op hun beurt, veelal luidruchtig, joelend en in een uitgelaten stemming.
Het is ontzettend druk, met slechts één kassa en dus ook één wachtrij. Het duurt meestal niet lang voordat men doorheeft dat deze wachtrij de makkelijkste en snelste methode is om geholpen te worden. Op zich werkt dat prima, maar niet altijd. Een meisje verkleed als clown staat tegen de winkel aan en staart naar binnen. Ze heeft haar clownsneus afgedaan en aan de rand van haar pak bevestigd.
Verder is ze heel summier geschminkt; ze heeft knalrode lippenstift tot ver buiten haar lipgrenzen gesmeerd, zodat ze een treurige clownuitdrukking op haar gezicht heeft. Ze is straalbezopen. Ze tolt op haar benen, staart glazig voor zich uit en leeft totaal in haar eigen wereldje. In combinatie met haar kostuum is het best een treurig beeld. Ze lijkt helemaal alleen te zijn en komt enigszins hulpeloos over. Even kijk ik ‘r aan en ik begroet ‘r. “Vrkndbrdj”, antwoordt ze moeizaam. Dat versta ik niet, dus ze herhaalt iets luider: “Vrikndlnbrdj!” Ah, een frikandellenbroodje. Als het broodje voor haar ligt, staart ze er langdurig naar. Haar ogen laten het broodje niet los en intussen bergt ze met uiterst trage bewegingen het geld weer op. Als ze daarmee klaar is, blijft ze nog een lange tijd staan en ze staart nog altijd naar het broodje. Langzaam gaat haar gezicht omhoog en vinden haar ogen de mijne weer. Vragend kijk ik haar aan. “Vrkndbrdj”, zegt ze. “Nog eentje? Je hebt er al eentje voor je liggen hè!”, grijns ik. Langzaam gaat haar gezicht weer omlaag en met verbazing ontdekt ze het broodje. Traag pakt ze het broodje op en met grote moeite strompelt ze weg, terwijl ze het frikandellenbroodje in haar clownsbroek propt.
