“Ik doe dit werk nu een paar maanden en er zit structuur in hoe de mensen naar het toilet gaan.”
De toiletjuffrouw van Station Breda glimlacht zoals altijd charmant. “Zo is de poepspits heel duidelijk van 06:45 tot 07:45. Echt, dan wordt er gewoon het meest gepoept. Het grappige is dat de poepers van vóór 06:45 echt de tijd nemen. Krantje erbij of hun smartphone met een spelletje; die zitten dan gerust tien minuten op het toilet. Als alle toiletten dan bezet zijn en er ontstaat een rijtje, moet ik natuurlijk ingrijpen. ‘Sorry, maar even doordouwen mensen, er moeten meer mensen naar de wc!’, roep ik dan.
Tja Steven, het is niet alleen maar schoonmaken wat je doet. Je bent de baas van de toiletten en dat moet je op zo’n moment ook zeker laten blijken. Zonder chagrijn, maar gewoon vrolijk en beschaafd, dan krijg je dat ook echt wel terug.” Ze nipt aan haar koffie, ze kijkt naar de stationshal. “Kijk, vaste klant”, knikt ze naar een voorbijganger, “komt elke dag. Gezellige vent, geeft ook altijd fooi en maakt altijd een praatje. Mensen waarderen je aanwezigheid echt, ik vind die vaste klanten erg leuk. Maar weet je wat ik nou echt het allergrappigste vind? Zowel mannen als vrouwen willen hun poepgeluiden verhullen. Veel mensen laten scheten tijdens het poepen, maar iedereen schaamt zich daarvoor, nietwaar? Logisch, absoluut, het is ook best gênant. Sommige mensen gaan heel hard hoesten op het moment dat die scheet komt. Sommige mensen laten hun krant extra hard kreuken. Sommige mensen doen alsof ze aan het bellen zijn. Geestig vind ik dat. Je hoort duidelijk dat ze met niemand praten. Ze doen alsof en maken er een vaag toneelspelletje van. De deur van het toilet zit op slot, niemand ziet ze en toch weet ik zeker dat ze voor hun eigen geloofwaardigheid de telefoon nog aan hun oor hebben ook. Hoe nutteloos is dat dan?”
