“Bent u nog open?“, vraagt een man haast onderdanig, vlak voor sluitingstijd. Ben ik nog. “Doet u mij maar een kopje thee, een flesje water en zo’n americain cookie. Ja, ik kom net uit de Fyra. Ik vind het ongelofelijk, on-ge-loof-lijk. Je betaalt de hoofdprijs en waarvoor? Geen gratis wifi, geen catering aan boord. En de communicatie is slecht, ik stond op Schiphol en ik had geen idee waar ik moest zijn, ik liep echt van hot naar her. Ik had zin om wat te halen bij een winkeltje zoals deze maar die kon ik niet vinden en ik durfde het ook niet aan om écht te zoeken, straks had ik de trein nog gemist ook“.
De man verheft z’n stem. “En toen had ik ‘m eindelijk gevonden, kóm je in die Fyra en dan is er haast geen treinpersoneel, de twee die ik zag waren verdomme STIKCHAGRIJNIG, ER WAS GEEN GRATIS WIFI, GEEN CATERING AAN BOORD EN DAN BETAAL JE VERDOMME DE HOOFDPRIJS, IK WORD HELEMAAL GEK VAN DIE VERDOMDE SPOORWEGEN IN DIT LAND MET DIE SHITCOMMUNICATIE! MAAR GELUKKIG BEN JIJ OPEN DUS BEDANKT VOOR DE THEE!”
Prima slotzin, maar uiteraard zegt ie juist dat niet twee keer. Maar dat vergeef ik ‘m.
