De rij
Door het ritme van arriverende en vertrekkende treinen, is er ook een ritme van drukte en rust bij me. Soms is er een tijdlang niemand en het volgende moment formeert zich in razendsnel tempo een rij. En dus staat er plots zo’n vijftien man voor me, die ik zo snel mogelijk probeer te helpen. ,,Mag ik een kopje koffie?”, vraagt een dame van in de 70 plots. Zij stond niet in de rij, maar posteert zich brutaalweg voor de kassa. ,,Ahum. Ik was aan de beurt; sluit gewoon achter aan in de rij hè”, spreekt een man haar streng toe. Het lijkt aan dovemans oren gericht: de vrouw wacht toch vooral mijn reactie af. En haar koffie. Ook ik geef echter aan dat ik slechts één persoon tegelijk kan helpen en dat is de eerste in de rij. De vrouw slaakt een geërgerde zucht, maar blijft demonstratief staan waar ze staat.
De rij neemt in rap tempo af, als laatste staat een studente te wachten. Ze kijkt verschrikt op van haar telefoon als ze aan de beurt blijkt te zijn, doet één oordopje uit haar oren, bestelt wat te drinken en een appelflap en richt zich vervolgens weer op haar telefoon. Ik bereid haar bestelling en dan is het tijd voor betaling. Zonder op te kijken van haar telefoon houdt ze haar pinpas tegen het apparaat, maar de transactie wordt geweigerd. Geërgerd doet ze nog een poging, maar met hetzelfde resultaat. Snel checkt ze haar saldo en ietwat beschaamd vraagt ze haar bestelling te annuleren.
De vrouw staat er nog steeds. De afgelopen vijf minuten zocht ze met regelmaat mijn aandacht, in de ogenschijnlijke hoop dat ik haar koffie alsnog tussendoor zou maken. Nu kijkt ze besmuikt naar de studente, die afdruipt. Ze gnuift. ,,Waar is het fatsoen hè? Maar goed, ik ben aan de beurt. Koffie alsjeblieft.”
Heerlijk om zulke verhalen te maken en wat zou het helemaal heerlijk zijn als ik ze vaker kan maken. Dus misschien vind je het wel een donatie of fooi waard? Fantastisch! Dat kan heel eenvoudig hier: