,,Geen foto’s!” De beveiliger bij het IND is streng en strikt. Onze charme helpt niet. Geen foto’s.
Is het euforie? Opluchting? We hebben onze verblijfsvergunning. Tania kan nu langer dan drie maanden blijven. Sterker, ze mag vijf jaar blijven, inclusief alle rechten die daarbij komen kijken.
De laatste weken werden we toch wat nerveus, hoewel niet om dat verblijfsvergunning. We lijken wel gek, waarom doen we dit in godsnaam? We zitten in Tulum, in de Caribische warmte. We gaan straks naar de kou van Nederland. De grijze lucht, de ijzige regen. We nemen ons voor het grotere plaatje in de gaten te blijven houden. Meer vrijheid, samen. Daar en hier. We moeten even door de zure winterappel bijten.
Grote plaatje
Dat grotere plaatje tekenden we zo’n anderhalf jaar geleden, met potlood. Tania kocht een nieuw te bouwen huis in Tulum, ik verbleef in Nederland bij mijn ouders. Ik wilde (nog) niet aan emigratie denken en wilde weer een eigen plekje in Nederland. Wat nou, bedachten we, als het allebei kan? Deels Nederland, deels Mexico? Dat kwartje valt ongetwijfeld ooit wel eens een kant op, maar zolang dat nog niet zo is hoeft die keuze toch niet gemaakt te worden? Mexico zou geen probleem moeten zijn. Ik werk voornamelijk online en kan dus in theorie werken waar ik wil en betaald worden in euro’s. Tania werkt eveneens voornamelijk online, maar Nederland kent wat meer regels.
We onderzochten hoe zo’n verblijfsvergunning in zijn werk ging. Dat was nogal wat. Tania moest een Nederlands examen doen en allerlei paperassen in Mexico regelen. Ikzelf moest voldoende inkomen hebben op basis van een gemiddelde over achttien maanden. Kortom, Tania moest in Mexico aan de slag, ik in Nederland. Mijn inkomen was op dat moment kielekiele en moest echt omhoog.
Euforie
Tania oefende. Met mij, mijn zus, mijn vader en met een Nederlandse docente. Ze slaagde glansrijk en dat was het eerste moment van euforie. Mijn inkomen steeg, mijn boekhouder boog zich erover en kon cijfermatig aantonen dat het voldeed. Een tweede moment van euforie.
Maar toch ook spanningen. We lazen horrorverhalen. Mensen die maar geen groen licht kregen. Relaties die uitgingen. De rechtsgang, advocaten. De vluchtelingencrisis, de druk die het IND nu heeft. Maar geen zorgen, we geloofden in het proces.
In september verzonden we onze aanvraag. Het IND zou drie maanden de tijd mogen nemen om deze te beoordelen. En toen, echt na enkele weken, een mailtje en een brief. Groen licht. Tania was welkom.
Weer euforie, dit ging gestroomlijnd. Ik boekte een vlucht naar Mexico om daar samen vijf weken te overwinteren. We deden een soort afscheidstoer langs schoonvader, schoonmoeder en vrienden en ik maakte alvast een afspraak met het IND, slechts drie dagen nadat we weer in Nederland waren.
Maandagochtend
Vorige maandag was die afspraak. Ik werd die nacht wakker en zag het alsnog verkeerd gaan. Het mailtje van het IND was duidelijk, maar was dat echt alles? Die ochtend checkte ik voor de zekerheid de website van het IND. Shit, in totaal zes documenten? Een nieuwe pasfoto? In alle haast gingen we naar het centrum van Breda. De afspraak was om 11 uur, dus we hadden toch nog twee uurtjes. Tania liet pasfoto’s maken, ik spoedde me naar een printshop. De ochtend verliep een stuk stressvoller, ergerlijker en chagrijnigmakender dan gehoopt, maar je wilt natuurlijk niet ter plekke documenten missen. Want stel je voor dat…?
Het was zo’n koude ochtend. Grauw. Vlak voor Den Bosch begon het keihard te regenen. We waren gespannen, ik baalde van mezelf. Waarom had ik deze afspraak nu al gepland? We hebben nog steeds een jetlag. Een paar daagjes rustig voorbereiden was geen overbodige luxe.
En we kwamen toch nog wat laat. Ik parkeerde de auto rond 10:45 en we haastten ons naar het IND. Hier bleek dat we in het verkeerde gebouw zaten. Dit was wel het IND, maar niet de plek waar wij moesten zijn. De schade viel mee, het was vijf minuutjes lopen, door de stromende regen. Om 11:01 kwamen we aan, we werden verwacht. Er waren een paar wachtenden voor ons.
Tania pakte het formulier die ze in moest vullen. Het formulier kwam haar iets te bekend voor en ze keek me verward aan. Heel lang konden we hier niet over nadenken; we waren al snel aan de beurt.
De vriendelijke man achter het loket vroeg haar paspoort en haar verblijfsdocument, precies de dingen die we wisten dat we mee moesten nemen. Tania moest een vingerafdruk geven en binnen enkele minuten waren we klaar, met verblijfsvergunning.
In mijn paniek had ik deze ochtend de website van het IND bezocht en het lijstje benodigdheden gevonden, die Tania eerder nodig had in Mexico Stad. Ofwel, dit hadden we allemaal allang gedaan. Voordeel: wel weer een nieuwe pasfoto.
Een last viel van me af, opluchting maakte zich van ons meester. Toen Tania een glaasje water wilde drinken om haar droge keel te verhelpen, wilde ik een foto maken. Om dit vast te leggen. De beveiliger had natuurlijk geen idee. Of wel, natuurlijk. Alsof wij de eersten zijn die met onterecht veel stress deze afspraak aangingen.
Waardeer dit verhaal! (Of steun me door een abonnement te nemen)