,,Let erop, dit is géén Nederland!” Tania is op die momenten bloedserieus. Een diefstal of overval is hier in Mexico aan de orde van de dag. De Mexicaan groeit ermee op: laat je spullen nooit onbeheerd achter. Je ziet het ook op straat. De Mexicaan houdt zijn tas stevig vast. Als wij in de auto zitten, is het vergrendelen van de deuren de allereerste actie.
En ik weet het, hoewel ik die regel toch ietsjes minder serieus neem dan zij dat doet. Ik leef niet zo in angst. Als ik onze honden uitlaat en hen vrijlaat in een parkje, leg ik hun riempje best even onbeheerd op een bankje. Wie steelt er nou zoiets? Ik wil ook nog wel eens mijn telefoon tevoorschijn halen in het openbaar, met het kennelijke gevaar dat het uit mijn handen gegrist wordt. En ja, als ik bagage in de auto moet leggen en twee keer moet lopen, laat ik de achterklep ook openstaan. Ik ben toch binnen een halve minuut weer terug? Of, de meest gevaarlijke -die ik overigens ook met tegenzin doe-: ik ga wel eens naar het toilet als ik in koffietentje Tierra Gerat aan het werken ben. Dan laat ik mijn computer inderdaad wel eens onbeheerd achter en vertrouw ik op de mensen om mij heen. Naïef? Wellicht. Maar om nou heel m’n computer af te sluiten en in te pakken kost me nu eenmaal net iets teveel moeite. Ik ben vrij goed van vertrouwen. En keer op keer waarschuwt Tania me. Maar nooit gebeurt er iets. En mocht er wel ooit iets gebeuren, dan had het niet voorkomen kunnen worden, is m’n overtuiging.
Tot een paar dagen geleden. We zijn in de supermarkt. Ik loop met ons karretje en we struinen de gangpaden af, op zoek naar onze boodschappen. Als de gangpaden wat smaller zijn, besluit ik ons nog lege karretje even te parkeren. En weer waarschuwt Tania me; ze pakken je karretje hier gewoon af!
En inderdaad. Tot mijn ontsteltenis is ons karretje een minuut later weg. ,,Zie je nu wel? Dit is géén Nederland”, roept Tania. Levensgevaarlijk land.
Waardeer dit verhaal! (Of steun me door een abonnement te nemen)