Het regende, het was koud en het werd al donker. Anton had van zijn opdrachtgever een dikke jas in hun felle groene kleuren gekregen, die hem hiertegen beschermde. Hij voelde zich er bespottelijk in, maar was er op dit moment dankbaar voor.
Her en der kon hij naar binnen kijken. Soms waren de mensen nog aan het eten, dan sloeg hij het huis bewust over. Soms keken de mensen tv of deden iets anders, wat kansrijker aanvoelde. De warme verlichting in de huizen had een romantisch contrast met de kou en somberheid van buiten.
Anton probeerde zich weer op te laden, zoals hij dat al tientallen keren had gedaan. Van zijn opdrachtgever had hij geleerd dat ‘nee’ een beter antwoord is dan helemaal geen antwoord. Dat hij zich daar niet door van de wijs hoefde te laten brengen. Een ‘ja’ was nog beter, natuurlijk.
Hij deed zijn oefeningen. Om positiviteit uit te stralen, om zelfverzekerd, enthousiasmerend en betrouwbaar over te komen. Aan de lichten van dit huis te zien, waren ze thuis. De gordijnen waren gesloten, dus kon hij niet zien wat ze aan het doen waren. Met nog altijd bonzend hart, belde Anton aan. Er klonk direct gerommel. De deur bleek op slot, er klonk wat irritatie. Anton bleef de gemaakte vrolijkheid zelve, toen de deur open ging.
,,Hoi! Mijn naam is Anton en ik kom met een gewéldige aanbieding van KPN. Met wie heb ik vanavond het genoegen?”, zei Anton vrolijk. Hij stak hierbij direct zijn hand uit; in de cursus had hij geleerd dat een fysieke aanraking het vertrouwen en daarmee de kansrijkheid vergrootte. ,,Steven. Maar ik heb geen interesse”, klonk het nors.
,,Maarrrr, Stefan. Ik heb gewéldig nieuws. KPN heeft veel geïnvesteerd in de glasvezel in deze buurt en bent in de gelukkige omstandigheid dat u kunt hier nu gebruik van kunt maken. Mag ik u vragen bij welke internetprovider u nu zit, Stefan?”
“Nee. Wij willen net gaan eten. Ik heb ontzettende honger en heb geen interesse”, zei Steven en wilde de deur direct sluiten. Het noopte Anton tot improvisatie. Hij had zijn verkooppraatje nog niet afgerond en dat wilde en moest hij wel. ,,Haha, dat treft, Stefan. Ik heb ook honger, mag ik met jullie mee eten?”, hoorde hij zichzelf zeggen. Misschien ietsjes té joviaal, realiseerde hij zich al snel, maar toch best grappig?
,,Ik heb geen interesse, wilt u nu weggaan”, zei de man hoorbaar geïrriteerd. Anton besloot zich vast te bijten. ,,Ik weet zeker dat ik u op jaarbasis minstens honderd euro kan besparen. Heeft u geen interesse in honderd euro, Stefan? Gemakkelijkste honderd euro van de dag, lijkt mij”, zei hij. Het was duidelijk dat hij deze strijd niet aan het winnen was, de man keek nu nog iets kwader. ,,Ik heb geen interesse in jouw honderd euro. Ik betaal liever tweehonderd euro méér, als ik niet meer lastig gevallen wordt door types als jij”, zei hij. ,,Wilt u me nu met rust laten, ik wil eten.”
Anton moest het opgeven, maar wel op een fijne manier. Dit was té negatief; collega’s moesten later wel in staat zijn nog een poging te kunnen wagen. ,,Dan wil ik u een heel erg smakelijk eten wensen en een hele fijne avond, Stefan”, stamelde hij in alle oprechtheid. ,,Ja, doei hoor, Evert”, reageerde Steven bits.
Waardeer dit verhaal! (Of steun me door een abonnement te nemen)