Ooit las ik dat we naakt allemaal gelijk zijn. En dat is in eerste instantie ook zo. In een sauna is er geen verschil waarneembaar tussen de burgemeester, de artiest, de bouwvakker en de supermarktmedewerker. En dus kun je geen onderscheid maken, terwijl dat buiten die deuren gelijk wel gebeurt. Fascinerende gedachte. Gedurende een dag of week, dragen we talloze petten en nemen we talloze gedaantes aan.
Zelf ben ik journalist, schrijver, ‘man-van’, ‘baasje-van’ en ga zo maar door. Als ik als journalist ergens ben, heb ik onbewust toch een ander karakter. En mensen gaan ook heel anders met je om.
Journalist
Je denkt bewust en onbewust na over die rol. Bijvoorbeeld in hoe je je kleedt. Dat doe ik als journalist ook. Als ik naar een gala zou moeten voor de krant, zou ik me daarop aanpassen. Dat geldt ook voor carnaval. Als journalist wil je aansluiting vinden met de aanwezige mensen en juist geen afstand creëren, terwijl je bijvoorbeeld als fotograaf je juist wel zal willen onderscheiden. Want waarom maakt die figuur in een bavianenpak hier foto’s? Het wekt meer vertrouwen als deze op dat moment juist in z’n eigen kloffie gekleed gaat en zich op die wijze letterlijk onderscheidt.
En zo geldt dat voor iedere rol die je speelt. De artiest wil meer opvallen, de burgemeester wil boven de partijen staan. Onlangs was ik bij een kledingevenement. Ouders met een kleine beurs konden hier gratis tweedehands kleding komen uitzoeken. Dat is een vrij delicaat onderwerp, waar schaamte helaas nog altijd een grote rol speelt. De wethouder had zich niet wethouderig gekleed. Ze verwelkomende iedereen en profileerde zich vooral als mens. Juist geen autoriteit, maar gelijkwaardig en invoelend. Best slim bedacht, ook voor eventueel later gewin.
Ontvang deze column wekelijks in je mailbox!
Belangrijk is dat al die rollen die je speelt, uiteindelijk toch te linken zijn aan jou als jezelf. In dat opzicht is acteur een ongelofelijk beroep, waarin je een volledig ander mens kan zijn. Maar in normale omstandigheden is het een grappig spel om te spelen, waar de opvallende kern toch is dat jouw baan is wie je bent.
Ambtenaar
En dus is er geen ontkomen aan dat je zo altijd gezien zal worden. De ambtenaar zal altijd klachten krijgen hoe dingen beter kunnen. De artiest wordt toch gevraagd een stukje te spelen. De cabaretier moet een grapje vertellen. Bij de journalist zijn mensen op hun hoede, ‘want stel je voor dat hij het opschrijft’.
Maak je maar geen zorgen. Als ik aansla op je woorden, zal ik je er wel op aanspreken en je ‘als journalist’ op een ander moment interviewen. Maar die kans is echt behoorlijk klein. Fascinerender vind ik het nog als mensen níet weten wat voor werk ik doe. Dat gebeurt natuurlijk veel vaker. Het leuke is dat je dan kunt zijn wie je maar wil zijn. Je kunt jezelf plots profileren als een ander.
Twee dames probeerden dit weekend een selfie te maken, met een kasteel op de achtergrond. Ik stelde voor de foto te maken en stelde hen gerust: ik wist wat ik deed. Brutaal gaf ik hen aanwijzingen hoe te staan en ik zorgde er ook voor dat ik me dusdanig positioneerde, om zo de allerbeste foto te maken. De foto werd gemaakt, ik werd hartelijk bedankt voor de moeite. Ik maakte slechts één foto, de dames keken ernaar achter mijn rug om. Er volgde een prachtig compliment. ,,Huh, ik wist helemaal niet dat mijn telefoon zulke mooie foto’s kon maken.”
Dit is column 17 van een nieuwe columnreeks. Je vindt alle columns hier. Twee landen, twee werelden. Hoe vaker Tania en ik heen en weer hoppen tussen Nederland en Mexico, hoe meer verschillen ik zie en hoe meer ik mij thuis voel in beiden. Soms leidt dat tot frustraties, onbegrip of zure gezichten, maar veel vaker tot pure hilariteit. En geloof me: dat levert vaak heerlijke observaties op.
💡 Steun mijn schrijfwerk 👇
Dat kan door het doen van een eenmalige donatie. Ook kun je een maandelijkse donatie doen. Opzeggen kan altijd.
Doe hier een eenmalige donatie:
Hieronder kun je een maandelijkse donatie doen.
