We lijken wel gek. Speciaal naar het Noorse Bergen reizen, voor een concert. De tickets waren al duur. De reis en het verblijf maken het helemaal idioot. Maar ja: Kaizers Orchestra.
Ik heb deze Noorse band al zeker vijftien keer gezien. Misschien wel vaker, ik ben de tel kwijt. En telkens word ik weer verliefd. (Voor mij onbegrijpelijke) teksten in een Noors dialect. Een orgelspeler die consequent een gasmasker en een dubieus outfit draagt. Het romantische nachtlampje op zijn orgel. Het rossen op olievaten. En als kers op de taart die ongelofelijk charismatische zanger, Janove.
Puberale drang
Ontstond die liefde vanuit een puberale drang om ‘anders’ te zijn? Ongetwijfeld. Ook ik was zoekende. Mijn broer verbood mij fan te worden van de Spice Girls en adviseerde Cypress Hill. Ook mijn vriendjes neigden steeds meer naar hiphop. Daar ging ik met liefde in mee, totdat ze met de Osdorp Posse kwamen. Dat vond ik dan weer foeilelijk. En hoe meer fan zij ervan werden, hoe meer ik de drang voelde me ervan te distantiëren. Toch weer die identiteit.
Is het de drang om ‘anders’ te zijn, of bewandel je gewoon het pad van de muziek die jij persoonlijk tof vindt? Via mijn broer ontdekte ik het fantastische Portishead. Via mijn vader het waanzinnige Pink Floyd. Via mijn vrienden de hiphop. Ik viel persoonlijk vooral voor rare muziek, voor aparte niches. Het nadeel is dat je die concerten vaak in je eentje moet bezoeken. Maar ach, dat heeft me nooit tegengehouden. Sterker, ik heb in mijn eentje bijzonder mooie dingen gezien.
Ontvang deze column wekelijks in je mailbox!
Het liefste ervaar ik ook Kaizers Orchestra in mijn eentje. De angst dat de ander het niet leuk vindt, is te veel aanwezig. Laat mij hier maar in mijn eentje van genieten. Blijkbaar is dit echt een band helemaal voor mij alleen, in mijn wereld.
Bergen
De Kaizers stopten in 2013 met muziek maken en verdwenen van het toneel. Ik ging door met mijn leven en droeg mijn Kaizers-shirt nog vele jaren, totdat deze echt tot op het bot versleten was. En toen keerden ze terug. Uit het niets, eind 2023. Een concert in Paradiso en in De Roma. Ik bezocht ze allebei en was nog meer verliefd dan ooit. En op 16 augustus staan ze dus in Bergen, Noorwegen. In de tuin van een fort (goed, met een capaciteit van ongeveer 25.000 mensen en het is uitverkocht, maar toch), om het volledige mysterieuze karakter van de band nog maar eens te onderstrepen. Ze gaan straks los op hun olievaten. En ik sta erbij. Met Tania, die er geen reet van snapt. Maar we maken die herinnering samen. Nu al vochtige oogjes.
Dit is column 10 van een nieuwe columnreeks. Je vindt alle columns hier. Twee landen, twee werelden. Hoe vaker Tania en ik heen en weer hoppen tussen Nederland en Mexico, hoe meer verschillen ik zie en hoe meer ik mij thuis voel in beiden. Soms leidt dat tot frustraties, onbegrip of zure gezichten, maar veel vaker tot pure hilariteit. En geloof me: dat levert vaak heerlijke observaties op.
💡 Steun mijn schrijfwerk 👇
Dat kan door het doen van een eenmalige donatie. Ook kun je een maandelijkse donatie doen. Opzeggen kan altijd.
Doe hier een eenmalige donatie:
Hieronder kun je een maandelijkse donatie doen.