Het is 31 december en ongeveer 23:20u. Ik zie geen hand voor ogen. Het lichtje van mijn telefoon werkt voldoende om twee meter rondom te kijken en ons hondje Micaela te blijven zien. Het bos is uitgestorven. In de verte klinkt de oorlog die oudejaarsavond heet. Een half uurtje eerder was de angst in de ogen van het beestje te zien. De onrust. Ze liep rondjes, het hartje ging als een razende tekeer. Het was duidelijk dat ze er echt even uit moest. Echt even moest plassen, poepen, lopen en vooral snuffelen. Dat wilde ik al urenlang doen, maar het vuurwerk in onze buurt liet het niet toe. Het was een regelrecht oorlogsgebied.
Deze content is alleen beschikbaar voor leden via Petje.af vanaf het pakket:
Iets meer, omdat het leuk is wat je schrijft (€ 5 per maand)
Neem je petje af!Heb je al een account?Login met Petje.af