”Ik ben eigenlijk heel bang in het donker, hihi”. Marike Jager glimlacht verlegen, omdat het contrast nogal groot is. Even daarvoor bezingt en benoemt Marike immers haar liefde voor de nacht, waarin ze het liefst rondzwerft langs het water. Niet voor niets is de nacht het centrale thema van Here Comes The Night.
Meer lezen
Vorig jaar bracht Marike Jager een voorlopige best of uit, in de vorm van een voortreffelijke live-dvd. The Magic Box vatte haar werk tot dan toe samen, met hoogtepunten van haar eerste twee albums The Beauty Around en Celia Trigger. Haar nieuwste cd Here Comes The Night borduurt voort op deze eerdere twee albums en vormt een logische vervolgstap.
The Beauty Around klonk nog speels en lieflijk naïef, Celia Trigger kende een volwassener geluid, met behoud van het speelse karakter. Marike Jager bewees ontegenzeggelijk sterke liedjes te kunnen maken, maar het speelse karakter gaf er duidelijk een charmante twist aan. Dat speelse karakter is meer naar de achtergrond verdrongen op Here Comes The Night en maakt plaats voor een wat donkerder geluid.
Producer van dienst op Here Comes The Night is Tchad Blake, die voorheen werkte met namen als Tom Waits, Elvis Costello en The Black Keys. Het verklaart het donkerdere geluid. Het album trapt af met het werkelijk gewéldige, bombastische ‘Here Comes The Night’en het waarschijnlijk net zo gewéldige ‘Listen To Your Baby’. Marike Jager weet op geheel eigen wijze muzikale keuzes te maken. Overgangetjes, versnellen of vertragen; Ze weet daarin keer op keer te verrassen. Toch staan er op Here Comes The Night ook tamelijk inwisselbare nummers, zoals ‘Traveller’, het wat eentonige ‘Break The Law’ of ‘Natural Way’. Het is pop in de goede zin des woords, maar mist de charme die Marike Jager typeert.
Dat is overigens niet nieuw, de eerste twee albums hadden datzelfde manco. En Here Comes The Night doet absoluut niet onder voor die eerste twee albums, want er staat genoeg moois op. Het middenstuk van de cd is sterk, met de ballad ‘Keep Me Warm’ en het stevige ‘Rusty’. De afsluiting is het prachtige, kippenvelopwekkende ‘Back Home’, die wat doet denken aan K’s Choice. En zo vinden we toch weer echte Marike Jager-pareltjes en met deze derde cd weet ze haar talent wederom te bevestigen. Here Comes The Night is een welkome aanvulling in haar oeuvre, maar toch zal Marike Jager hier geen grote hits mee scoren. Haar label Morning Coffee, haar presentatiewerk voor de VPRO en een serie voortreffelijke liedjes zullen Marike Jager echter voldoende bekendheid blijven geven, om de zalen weer vol te laten lopen.
In 2009 won Eefje de Visser de Grote Prijs van Nederland, in de categorie singer-songwriter. Het album dat dan moet volgen, brengt uiteraard de nodige druk met zich mee. De nu 25-jarige Eefje brengt het album gelukkig zonder de druk van een platenmaatschappij uit. Ze doet het in ‘eigen beheer’, officieel via Eefjes Platenmaatschappijtje. Hulp van buitenaf krijgt ze van Rough Trade en van haar vriend Marcel Tegelaar, die al jarenlang ervaring heeft in de muziekscene onder zijn artiestennaam Skiggy Rapz.
Eefje de Visser groeit op in Moordrecht, vlakbij Gouda, in een muzikaal gezin. Moeder zingt, vader speelt bas, broer heeft een studio, oom koopt haar eerste gitaar. Eefje schrijft en zingt graag, maar begint pas op haar 22e met het schrijven in het Nederlands. Het werkt voor haar, met De Grote Prijs als eerste hoogtepunt. Het tweede hoogtepunt zou De Koek moeten worden, een fraai vormgegeven album dat twaalf liedjes telt. De invloed van hiphopper Skiggy Rapz is merkbaar, omdat Eefje niet slechts de gitaar hanteert, maar er juist veel met het geluid gespeeld wordt en geluiden niet louter traditioneel geproduceerd worden.
Eefje is te vinden op het terrein waar ook Roosbeef en Spinvis zich in bewegen. Ondersteund door veelal minimale begeleiding, zingt ze over wat haar bezighoudt en haar gevoel. De Koek is eigenlijk gewoon een album van een doodgewoon meisje dat haar gedachtes omzet in schattige en poëtische liedjes. Je zou de nummers kunnen vergelijken met de gedachtegang van een mens op een doordeweekse dag. Onderga een treinreis en luister naar ‘De Trein’. Herkenbaarheid alom: de massa’s mensen, het ontwijken van elkaars blik. Het album opent met het sterkste nummer, ‘Genoeg’, waarin Eefje de emoties prikkelt door haar liefdesleven erbij te betrekken. Ze krijgt nooit genoeg van de persoon in kwestie. ‘Hartslag’ is de single van De Koek en is muzikaal rijker geproduceerd. Er wordt hierin een angstige sfeer gecreeërd, waarbij de basgitaar een hartslag voorstelt.
De Koek is een luister-cd, waarop weinig gebeurt. Een jonge vrouw die worstelt met zichzelf, met de wereld en met haar medemens. Muzikaal kent de cd weinig variatie, veel liedjes dreigen toch snel en ongehoord uit je hoofd te verdwijnen. Tekstueel is ‘Ik Dacht Na’ nog wel interessant. Nadenken, belanden in een vicieuze cirkel, geïsoleerd raken in je eigen gedachtegang; Een typische worsteling. Muzikaal is ‘Afdwaalt’ een uitzondering, aangezien het wat steviger klinkt en daardoor flink opvalt in de serene rust die deze cd met zich meedraagt.
Het is alweer vier jaar geleden dat An Pierlé samen met White Velvet een titelloos album uitbracht. Een uitmuntend album, waarbij An hulp kreeg van manlief Koen Gisen en band. Na vier jaar blijft de combinatie An Pierlé & White Velvet bestaan en heet het nieuwe album Hinterland.
De Gentse An Pierlé balanceert met Hinterland andermaal tussen theatraal en mainstream, zoals zij dat ook op al haar voorgaande albums deed. Hinterland klinkt wel volwassener en donkerder dan voorheen, maar dat is niet per definitie een positief punt. Want juist de rariteiten en kinderlijke uitspattingen van An Pierlé werkten verfrissend en relativerend. Volwassener en donkerder, maar uiteraard weer genoeg te genieten. In slechts ruim 37 minuten horen we tien wonderbaarlijk mooie liedjes, waar je slechts in de details wellicht wat kritisch op mag zijn. Het album start met het orchestrale ‘Little by Little’, die naarmate het nummer vordert grootser en grootser aanvoelt. Het orchestrale, vollere geluid is sowieso iets dat opvalt, vooral als je het bijgeleverde persbericht erbij pakt. Daarin staat dat de nummers minimaal aangekleed zijn, dat er geen complexe structuren opstaan en dat soberheid het wint van de theatraliteit. Vreemd, er gebeurt genoeg tijdens de liedjes, waarbij de emotionele zang van An Pierlé gelukkig nog altijd het belangrijkste kenmerk vormt. De muzikale omlijsting is aan White Velvet zeker toevertrouwd, maar sober is het toch niet te noemen. Groots opgezette interludes, die live hopelijk echt tot uiting zullen komen.
Met de snel beklijvende single ‘Broke my Bones’, het vrolijke ‘Lonely and One Only’, het drukke ‘Hide & Seek’, het ultra-donkere, fraaie ‘Wakey Wakey’ en het mooie, leuke ‘Mean Reds’ zijn zo wat titels die genoemd dienen te worden in deze recensie. Hinterland is daarmee een aardige opvolger van White Velvet, hoewel White Velvet in alle opzichten sterker en indrukwekkender was. Het is een aardige opvolger na een meesterwerk. En dat is nog een behoorlijke prestatie.
In 2006 werd Morning Coffee Records opgericht door Marike Jager en haar toetsenist Henk Jan Heuvelink. Via dit label bracht Marike haar debuut The Beauty Around en ook Celia Trigger uit, albums waar ze mee doorbrak en prijzen mee won. De theatertour die Marike deed heeft zich nu geuit in een live dvd, opgenomen in de stadsschouwburg van Nijmegen, 18 november 2009.
In het interview dat Marike Jager op de dvd The Magic Live Box geeft, horen we hoe het maken van deze dvd in z’n werk is gegaan. De voorbereiding en vooral de hectische opnamedag zijn interessante weetjes. Dat interview geeft de dvd een absolute extra waarde. Waar interviews met bands op dvd’s vaak vreselijk nietszeggend zijn, horen we een vrouw die haar ziel en zaligheid in deze dvd heeft gelegd en oprecht trots is op het eindresultaat. En met recht.
Want de dvd is prachtig geworden. In het dvd-pakket zit ook een cd, waar het concert iets uitgedund opstaat. De tussendoor-praatjes van Marike en ook enkele nummers zijn weggelaten, maar eigenlijk missen we alleen ‘Easy’ écht. Omdat een dvd niet dagelijks op zal staan, is deze cd een voortreffelijke manier om goed naar de muziek te luisteren. Stuk voor stuk bijzonder fraaie liedjes, die daarbij bijzonder fraai gebracht worden.
Met beeld erbij is uiteraard geen straf. De constant grijnzende en zichtbaar genietende Marike weet de cliché-term ‘intimiteit van het theater’ een geheel nieuwe dimensie te geven. Ze weet op een prettige wijze het publiek te betrekken, stelt zich uitermate kwetsbaar op door op een hele tedere wijze ingestudeerde en niet ingestudeerde anekdotes te vertellen. Maar die liedjes blijven toch het allermooist. Wat een oeuvre en wat een setlist. ‘Focus’, ‘Bittersweet’, ‘The Beauty Around’, ‘Lover’, Easy’, ‘Hide & Seek’ (en daar zetten we tussen haakjes nog even een heel dik uitroepteken achter), we kunnen eigenlijk de gehele setlist wel afgaan. Het is fantastisch.
Goed. We gaan er een schepje bovenop doen. We gaan wat zweveriger doen. The Magic Live Box ademt liefde, ademt passie en ademt een (volkomen terecht) geloof in eigen kunnen. En die liefde komt over en verveelt nooit. Marike Jager is momenteel bezig met een nieuw album en uiteraard moeten we daar niet al te veel druk opleggen, maar de verwachtingen zijn toch hooggespannen.
De scheidslijn tussen genialiteit en krankzinnigheid is, met name in de kunstwereld, vaak een erg smalle. John Frusciante bewandelt deze smalle scheidslijn al jaren. Als gitarist van de Red Hot Chili Peppers heeft hij tegenwoordig de leiding en bepaalt de muzikale koers van de band. Dat houdt in: Kwalitatieve pop / rock die commercieel aanslaat maar eigenlijk verre van interessant is. Solo zoekt hij de grenzen op en is het hem nog niet gelukt deze smalle lijn te verlaten richting absolute genialiteit. Vaak dondert hij juist hard van deze lijn af, richting krankzinnigheid. Vooral in zijn drugsperiode in de jaren ’90 was het muzikaal afgrijselijk wat de Amerikaan liet horen. Zowel Niandra LaDes And Usually Just A T-Shirt (1994) als Smile from the Streets You Hold (1997) zouden linea recta van zijn CV afgehaald moeten worden.
John Frusciante is met The Empyrean alweer toe aan zijn elfde solo-album en hoeft wederom niet te rekenen op commercieel succes. Net als al zijn vorige solo-werk is ook dit album een kakofonie van geluid en van onsamenhangendheid, met vlagen van genialiteit. Zet je koptelefoon bijvoorbeeld eens op voor ‘Central’, totale gekte. Het album heeft nogal wat luisterbeurten nodig, voordat die vlagen van genialiteit tot je doordringen en John Frusciante verdient dat aantal luisterbeurten. Muziektijdschrift Rolling Stone zette Frusciante immers op de 18e plaats in een lijst met de beste gitaristen aller tijden.
The Empyrean start met ‘Before the Beginning’. Een ruim negen minuten durende trip, die het beluisteren zonder meer waard is. Nergens een explosie en weinig spanning, maar het luistert prima weg. In ‘Song to the Siren’ (origineel: Tim Buckley) horen we John voor het eerst zingen en dat blijft toch een mindere kant van hem. ‘Unreachable’ is het hoogtepunt van het album. Wat poppier en toegankelijker, wat spannender en wat interessanter. Zelfs de stem van John valt hier niet tegen en het magnifieke instrumentale outro is het vermelden meer dan waard. Ditzelfde geldt voor bijvoorbeeld ‘Enough of Me’. Ook poppier en toegankelijker en ook het outro van dit nummer klinkt fantastisch.
Er staan nogal wat hoogtepunten op The Empyrean, maar het kost nogal wat tijd om deze hoogtepunten als zodanig te bestempelen. The Empyrean is geen achtergrondmuziek, maar vereist continue aandacht. Helaas zijn er eigenlijk nergens kippenvelmomenten. Op The Empyrean horen we een meester en z’n gitaar, maar heel diep lijkt John Frusciante toch niet gegaan te zijn om van dit album zijn ultieme meesterwerk te maken. The Will to Death uit 2004 was in ieder geval beter.