”Ik ben eigenlijk heel bang in het donker, hihi”. Marike Jager glimlacht verlegen, omdat het contrast nogal groot is. Even daarvoor bezingt en benoemt Marike immers haar liefde voor de nacht, waarin ze het liefst rondzwerft langs het water. Niet voor niets is de nacht het centrale thema van Here Comes The Night.
Meer lezen
Ze bestaan reeds achttien jaar, maar New Cool Collective is aanweziger dan ooit in het Nederlandse popcircuit. Het collectief tourt flink en brengt ineens met behoorlijke regelmaat een nieuw album uit. De nieuwste heet Eighteen en de band heeft gekozen om vooral niet te moeilijk te doen. Eighteen bestaat namelijk uit pakkende, vrolijke melodiën en is gericht op een gezellig, warm feestje.
Meer lezen
In 2009 beëindigden Pete Philly & Perquisite na twee succesvolle albums de samenwerking, om ieder hun eigen weg te gaan. Stoppen op het hoogtepunt; Het leidde tot onbegrip, want het duo was juist op weg ook Europa te veroveren. Perquisite bracht vorig jaar al zijn album Across uit en was ook verantwoordelijk voor de soundtrack van Carmen van het Noorden, terwijl Pete Philly toewerkte naar zijn solo-debuut One. Tijdens diens creatieve proces lanceerde Philly ook zijn Open Loops-project: Losse ideetjes die hij gratis aanbood via zijn site, maar die naar zijn idee niet op One pasten.
Meer lezen
Tinez Roots Club heeft Arnhem als basis, iets dat je niet zou verwachten als je naar Almost Nasty luistert. Je hoort namelijk vier zwarte mannen compleet los gaan op rythm & blues, zoals dat in het midden van de Verenigde Staten rond de jaren ’50 ongeveer geklonken moet hebben. Tinez Roots Club bestaat uit zanger / tenorsaxspeler Martijn van Toor, op baritone speelt Koen Schouten, op de Hammond 83 horen we Wolfgang Roggenkamp en op drums speelt vervolgens Henk Punter.
Meer lezen
Terwijl Opgezwolle-collega Sticks al enkele solo-platen heeft afgeleverd en hier en daar wat samenwerkingen aangaat, bleef het rond Rico nogal stilletjes. Ja, hij was te horen op Colucci Era plus diverse mixtapes van de Fakkelbrigade en ja, hij verleende zijn medewerking aan Sticks’ solo-avonturen, maar het plan om een solo-album te maken leek slechts een gerucht. Het hardnekkigste gerucht was dan wel een opwindende: Rico zou voor zijn solo-debuut gaan samenwerken met oude bekende Kubus. Dat gerucht is werkelijkheid geworden: Rico & Kubus nemen je mee in De Muzikale Trip.
Meer lezen
Het Amsterdamse vijftal Fata ‘El Moustache’ Morgana heeft al twee ep’s op haar naam staan en komt nu met een titelloos album. Ze pretenderen nogal wat op hun site, want –zoals zoveel bands roepen- hebben zij “lak aan genres en concepten” en zijn ze “allesbehalve mainstream”. Ze hebben een “beruchte energieke liveshow voor steevast dampende zalen” en deze debuut-cd is “een opzwepend, schizofreen geheel met de ballen van punk, en de moves van disco”. De vijf stellen zich ook voor met hun bijnamen. We stellen voor: Drummer Papi, bassist Tjappen, gitarist Botsauto, orgelspeler The Rocket Launcher en zanger Het Luxepaardje. Toegegeven en helaas; ze zorgen er op die manier wel voor dat je werkelijk geen enkele verwachting hebt.
Meer lezen
Ah, leuk! Een boekje van bijna tweehonderd pagina’s, met alle teksten van De Jeugd Van Tegenwoordig erin! De teksten zorgen immers al sinds debuut-cd Parels Voor De Zwijnen voor discussie op het internet. De rappers zijn niet altijd even goed te verstaan en de teksten bevatten nogal wat nieuwe woorden, geïntroduceerd door de mannen zelf. In Handboek Der Jeugd staan echter slechts de teksten en dus blijven de teksten in sommige gevallen lastig te begrijpen.
Meer lezen
In 2002 stond Def P (in een gelegenheidsformatie met The Beatbusters) plotseling en vooral zeer verrassend in de Top 40. De Amsterdamse rapper schopte immers met zijn Osdorp Posse tegen alles dat naar commercie riekte, verfoeide de consumptiemaatschappij in enorm veel raps en koos er nadrukkelijk voor om vooral erg underground te blijven. ‘Bubbelbad’ kwam zelfs tot een tiende plek in de Top 40 en een goed verstaander hoorde ook in dit nummer een aanklacht tegen de commercialisering van muziek en de daarbij behorende clips op tv. Maar ‘Bubbelbad’ zorgde er vooral voor dat Def P. & The Beatbusters door Lowlands, Pinkpop en Bospop 2002 geprogrammeerd werd.
‘Bubbelbad’ stond op Aangenaam uit 2001 en Def P gebruikte voor deze samenwerking zowel bestaande als nieuw geschreven rapteksten. De samenwerking en wisselwerking tussen Def P en de Beatbusters bleek subliem, want Aangenaam was en is een meer dan voortreffelijk album, vol vrolijke ska / reggae door de Beatbusters en vol vlijmscherpe, felle teksten van Def P. Tien jaar na dato zijn de handen weer ineen geslagen en is Hard op Weg de opvolger van Aangenaam, een album waar menig dertiger nu nog vol nostalgische gevoelens naar luistert.
Het album start met een Beatbusters-only nummer, waarbij achtergrondzanger Niels Hermkens het album introduceert. ‘Beter dan Dit’ gaat over de ongelijke verdeling van rijkdom in de wereld, ‘Vandaag’ gaat over leven bij de dag, zonder na te denken over de toekomst. Eerste single ‘Crisis’ gaat dan niet zo’n grote hit als ‘Bubbelbad’ worden, maar het nummer is werkelijk subliem. De tekst is hilarisch, scherp en vol geweldige woordspelingen over de huidige financiële crisis. De Beatbusters geven er vocaal en uiteraard ook instrumentaal een erg vrolijke draai aan.
Def P is in uitstekende vorm als het om schrijven gaat, want tekstueel is er genoeg te genieten op Hard op Weg. Hij rapt een stuk ingetogener in vergelijking met eerder werk, wat goed past bij de verhalende teksten. Hij bekritiseert vooral het algemene individu. Dit doet hij op het eerder genoemde ‘Vandaag’, maar ook ‘In Deze Wereld’ (het individu denkt uiteindelijk alleen aan zichzelf), ‘Kijken naar Rijken’ (het individu kijkt graag naar hen die het beter hebben) en ‘Poppendokter’ (de wens van het individu om er goed uit te blijven zien, met een verrassend metal-intermezzo). Ook algemene maatschappelijke problemen, zoals op ‘Beter Dan Dit’, ‘Crisis’, ‘Welkom in de File’ (over files) en ‘Vleesvervanging’ (over plastische chirurgie) zijn weer een favoriet onderwerp voor Def P. De Beatbusters weten er weer een bijzonder feestelijke tint aan te geven, waardoor Hard op Weg eigenlijk een uitstekend album is geworden. Een mooie prestatie na Aangenaam, nu is het afwachten of die tamelijk legendarische tour van tien jaar geleden ook dunnetjes over gedaan kan worden.
De Magnetron-stal breidt zich snel uit. Het label herbergt de mannen van De Jeugd van Tegenwoordig en hun zijprojecten, zoals Seymour Bits (Bas Bron), LeLe (Faberyayo) en Aka The Junkies (Willie Wartaal). Rimer London werkte eerder samen met Bas Bron onder de naam Comtron, was vervolgens verantwoordelijk voor het geluid van LeLe en brengt nu zijn debuut-cd Rimer London via Magnetron Music. Naast deze wapenfeiten houdt hij zich voornamelijk bezig met opdrachten uit de reclamewereld. Met deze informatie in het achterhoofd, is dit debuut geenszins verrassend en alleszins vermakelijk.
Rimer London maakt een mengeling van electro, lounge en funk, met de jaren ’80 als belangrijkste inspiratiebron. Dat lukt twaalf nummers lang erg aardig. Invloeden van Daft Punk, Kraftwerk, Moby en Vitalic zijn zeer zeker aanwezig, maar ook Röyksopp zijn duidelijk hoorbaar op bijvoorbeeld ‘Intercity’. Speelse tunes en dansbare tunes; wat dat betreft kent het album de nodige afwisseling. Het heeft wellicht met de reclame-achtergrond van Rimer London te maken, maar de cd heeft erg weinig luisterbeurten nodig om te doorgronden. Een beperkte houdbaarheid is daarbij een logisch gevaar.
Toch zijn nummers als ‘Squaring the Triangle’ en ‘Love Dagger’ zeker de moeite waard om wat vaker te beluisteren. Ja, het klinkt gelikt, maar daarin schuilt uiteraard ook een flinke kracht. De nummers zijn immers wel degelijk gelaagd, wel degelijk zorgvuldig opgebouwd en wel degelijk doordacht. ‘L’eau’ is een rust-moment in het midden van de cd en daarin hoor je voorgaande argumenten duidelijk terug. Een lounge-track pur sang, niks mis mee.
Dat Rimer London ‘Fat Read’ op deze cd gezet heeft, is gewaagd en wat ongelukkig. Faberyayo heeft deze track immers al gebruikt op zijn ep Het Grote Gedoe in het nummer ‘Dikke Reet’ (ziet u die overeenkomst in de titel ook?) en deze versie klinkt daardoor nogal kaal. Niet dat deze toevoeging zoveel afbreuk doet aan het geheel, want wat deze cd vooral doet, is voortkabbelen en eigenlijk is vrijwel elk nummer wat inwisselbaar. Rimer London zal het echter wel degelijk goed gaan doen bij live optredens, want zijn muziek is best vermakelijk voor een keertje.
Vorig jaar bracht Marike Jager een voorlopige best of uit, in de vorm van een voortreffelijke live-dvd. The Magic Box vatte haar werk tot dan toe samen, met hoogtepunten van haar eerste twee albums The Beauty Around en Celia Trigger. Haar nieuwste cd Here Comes The Night borduurt voort op deze eerdere twee albums en vormt een logische vervolgstap.
The Beauty Around klonk nog speels en lieflijk naïef, Celia Trigger kende een volwassener geluid, met behoud van het speelse karakter. Marike Jager bewees ontegenzeggelijk sterke liedjes te kunnen maken, maar het speelse karakter gaf er duidelijk een charmante twist aan. Dat speelse karakter is meer naar de achtergrond verdrongen op Here Comes The Night en maakt plaats voor een wat donkerder geluid.
Producer van dienst op Here Comes The Night is Tchad Blake, die voorheen werkte met namen als Tom Waits, Elvis Costello en The Black Keys. Het verklaart het donkerdere geluid. Het album trapt af met het werkelijk gewéldige, bombastische ‘Here Comes The Night’en het waarschijnlijk net zo gewéldige ‘Listen To Your Baby’. Marike Jager weet op geheel eigen wijze muzikale keuzes te maken. Overgangetjes, versnellen of vertragen; Ze weet daarin keer op keer te verrassen. Toch staan er op Here Comes The Night ook tamelijk inwisselbare nummers, zoals ‘Traveller’, het wat eentonige ‘Break The Law’ of ‘Natural Way’. Het is pop in de goede zin des woords, maar mist de charme die Marike Jager typeert.
Dat is overigens niet nieuw, de eerste twee albums hadden datzelfde manco. En Here Comes The Night doet absoluut niet onder voor die eerste twee albums, want er staat genoeg moois op. Het middenstuk van de cd is sterk, met de ballad ‘Keep Me Warm’ en het stevige ‘Rusty’. De afsluiting is het prachtige, kippenvelopwekkende ‘Back Home’, die wat doet denken aan K’s Choice. En zo vinden we toch weer echte Marike Jager-pareltjes en met deze derde cd weet ze haar talent wederom te bevestigen. Here Comes The Night is een welkome aanvulling in haar oeuvre, maar toch zal Marike Jager hier geen grote hits mee scoren. Haar label Morning Coffee, haar presentatiewerk voor de VPRO en een serie voortreffelijke liedjes zullen Marike Jager echter voldoende bekendheid blijven geven, om de zalen weer vol te laten lopen.