29
sep, 2020

Het verlichte winkeltje in de duisternis

Een mengeling van melancholie en de schoonheid van het beeld overvalt me bij het zien van het tacozaakje. Dat beeld, dat oplicht tijdens de invallende duisternis en de duisternis rondom. De vrouw, ongetwijfeld de eigenaresse, zit op haar stoel, in het zicht, het kunstlicht op haar gelaat. Ze kijkt op haar telefoon, wachtend op klandizie. Romantiek in optima forma. Op een eigen unieke manier. Het doet me denken aan mezelf.

De ruimte zelf oogt als een schilderij; er is altijd wat nieuws te zien. Taqueria El Gran Taco heet het, afgesloten met een opvallende punt. Ze verkoopt kennelijk longaniza, bisteck, … Lees hier de hele tekst

Geblinddoekt en een lap voor mijn mond

Mijn gezichtsbeharing loopt de spuigaten uit. Dat wil zeggen: na drie weken Mexico is er enig schaamhaar zichtbaar op bovenlip en kin. Bij mij zal er nooit een volwassen mannenbaard komen en dus moet hier wat aan gedaan worden. ,,Morgen gaan we naar mijn opa, die heeft vast een scheerapparaat”, stelt Tania me een kale kin in het vooruitzicht. Hmm. Ik vind dat een nogal saaie oplossing. Ik prefereer een gang naar de kapper. In mijn eentje. Dat lijkt me een stuk avontuurlijker.

Bij een bovenlip en kin kan niet veel misgaan lijkt me. Toch begrijpt de kapper me niet, … Lees hier de hele tekst

Praten over voetbal

De Überchauffeur doet enorm zijn best, wat vertederend is. Direct als ik in zijn auto stap, geef ik aan dat mijn Spaans echt behoorlijk basis is, maar desalniettemin wil hij graag ouwehoeren. Ik vertel hem dat ik nu drie weken hier ben en dat ik uit Nederland kom. ,,Ah, Robben!”, klinkt het gelijk theatraal, verwijzend naar Mexico – Nederland (1-2) in 2014, gevolgd door het aloude ,,no era penal!” Hij bedoelt het liefdevol met een knipoog, er is geen trauma ofzo.

Het gaat gelijk over voetbal. Over Sneijder, over Davids. Niet dat hij het mondiale voetbal echt volgt. Voor hem … Lees hier de hele tekst

14
sep, 2020

Reisblog Cuetzalan

Je zou dit zomaar een reisblog kunnen noemen. Ik neem je mee naar Mexico. Naar Cuetzalan in deelstaat Puebla. Het dorpje ligt hoog in de bergen, op zo’n vijf uur rijden van Mexico Stad. Hier lopen mensen in traditionele kleding en er is thans nauwelijks toerisme. Hooguit wat vanuit Puebla. Want ja, wie gaat er nu vijf uur rijden? Maar dat dit dorpje alles in zich heeft om een hotspot te worden vertel ik je hier.

Cuetzalan in al haar glorie als de zon schijnt

Cuetzalan

Cuetzalan is een zogenoemde Pueblo Mágico. Een magisch dorp. Het regent hier haast altijd. … Lees hier de hele tekst

Nog 48 dagen

Telkens als ze glimlacht, gaat er een scheut van verlangen door me heen. Het klinkt als een vrolijke grinnik, dat op de één of andere manier telkens om de zoveel zinnen opduikt. Als mijn wekker ’s morgens afgaat wil ik deze, zoals ieder normaal mens, afzetten en mijn telefoon weer wegleggen. Totdat het besef komt: Tania. Het lijkt wel puberliefde. Ik zet mijn internet aan en zie het WhatsApp-symbool al snel verschijnen. Een voiceberichtje. Haar nu al bijna traditionele goedemorgengroet. En weer die grinnik. Ik ben direct wakker. En vrolijk.

Op 25 april vertrek ik. Drie en een halve … Lees hier de hele tekst

12
feb, 2020

1. Søren

Het jonge meisje keek vol bewondering naar Søren, die op dat moment gewoon lag te chillen op zijn suffe rots. Ach, hij was het wel gewend. Hij had er schijt aan, allang. Iedere dag diezelfde blonde mensjes met blauwe oogjes. ,,Met je fucking-streepje door je fucking-o”, sneerde hij geïrriteerd, toen het gezinnetje weer doorliep naar de andere dieren. Godsamme, wat was hij het hier beu. 

De leguaan verbleef nu sinds een kleine twee jaar in deze dierentuin in Noorwegen en kon maar niet wennen. Niet aan het land, haar inwoners, de andere dieren, de temperatuur, nergens aan. Ze … Lees hier de hele tekst

4
feb, 2020

Conchita en Chato

,,Ik denk”, glimlachte Tania dromerig, “dat Conchita en Chato gelijk al wisten waar dit naartoe ging. Ze observeerden ons en zwemmen nu vrolijk rond in de oceaan.” Het was al donker en we zaten buiten op het terras. Haar charmante glimlach was misschien nog wel prachtiger in dit licht. Haar speelse fantasie ontstak een vonkje bij me; ik keek haar recht in de ogen en wilde haar zoenen. Deed dat ook. Het werd beantwoord.

Die middag was ik samen met de Duitser Matthias gaan zwemmen in de zee, nabij het Mexicaanse Tulum. Het was op dat moment warm; een duik … Lees hier de hele tekst