21
nov, 2018

‘Jullie maken Breda mooier’

‘Jullie maken Breda mooier’

BREDA – Cato van de Vijver (10) maakte zich hard voor het milieu. Donita Vissers (11) zocht en vond een nieuwe nier voor haar moeder. Siem Bartels (17) is al vijf jaar vrijwilliger bij kinderboerderij Wolfslaar. De drie werden dinsdagmiddag, op de Dag van de Rechten van het Kind, in het zonnetje gezet in de Mezz. Ze zijn Helden van Breda.

Onwennig staan ze gedrieën op het podium, in de kleine zaal. Wethouder Marianne de Bie spreekt lovend over hen. Burgemeester Paul Depla doet daar nog een schepje bovenop. Een oorkonde, een lintje om de nek. ,,Jullie laten zien dat je belangrijk kunt zijn. Op jullie eigen manier inspireren jullie, geven jullie mensen hoop en maken jullie Breda mooier”, sprak Depla.

Het is de eerste keer dat deze uitreiking in Breda is. Een vijfkoppige jury benoemde de drie. ,,Het gaat om overtuiging en dat ze het onbaatzuchtig doen. Zij hebben om uiteenlopende redenen iets heel knaps gedaan in de openbaarheid”, legt Jac Kriens namens die jury uit.

Cato zag overal plastic liggen in Princenhage. ,,Dat wilde ik opruimen. Ik heb mensen opgeroepen om mee te helpen en we haalden al gauw 155 kilo afval op”, legt ze haar heldendaad uit. ,,De strijd is nog niet klaar, ik ga meer acties opzetten. Alle kleine beetjes helpen”, zegt ze ten tonele.

Donita had een heel ander verhaal. Haar moeder Cindy had een nieuwe nier nodig, Donita maakte zich er hard voor. Via social media kreeg ze volop media-aandacht; Cindy verkeert nu mét haar nieuwe nier in goede gezondheid. ,,Het gaat erom dat er een nier is gevonden. Het is fijn dat ze zich nu weer goed voelt”, toont ze zich bescheiden.

Al vijf jaar lang helpt Siem op de kinderboerderij. Iedere zaterdag gaat hij er vol plezier heen. ,,Ik leer er gewoon heel veel en doe wat ik leuk vind. Dat het vrijwillig is, ach. Ik wil gewoon graag in tuinen en met dieren werken.” Hij werd als held gekroond. Niet omdat hij iets specifieks gedaan heeft, maar omdat hij al lange tijd zo onbaatzuchtig het Wolfslaar mooi houdt.

Depla hangt eenieder een lintje om. ,,Dat is als burgemeester altijd leuk om te doen, maar ik mag het zelden bij mensen doen die zoveel jonger zijn dan ik”, grijnsde hij.

Vol trots stonden ze er. Overvallen door de aandacht. Donita’s klasgenootje Chloë kijkt er trots naar. “Ik vind het zo knap wat ze gedaan heeft. En heel inspirerend. De meester vertelde het in de klas, we hebben alles van dichtbij gevolgd, dit is echt verdiend”, zegt ze.

Ook Siems vader Martin glundert. ,,Iedere zaterdag gaat hij naar het Wolfslaar, weer of geen weer. Hij wilde daar al van jongs af aan werken en toen hij 12 werd is hij er ook echt begonnen.” Inmiddels loopt hij als hovenier stage bij de Efteling en is hij ook vastberaden om in tuinen te blijven werken. ,,En als hij straks een betaalde baan heeft, zie ik ‘m nóg naar Wolfslaar gaan. Zoveel liefde heeft hij ervoor.”

Cato’s moeder Nathalie herkent het. Het vuur is ook bij Cato ontstoken. ,,Ze vreesde dat er bij Mezz uit rietjes gedronken wordt, zo fanatiek is ze nu. Plastic afval moet vermeden worden. Ze werkte haar Sinterklaasverlanglijstje bij, nadat ze ons vroeg waar veel plastic in zat. Dat komt uit haarzelf, ze is er constant mee bezig.”

De gemeente is voornemens deze verkiezing voor kinderen ieder jaar te houden.

4
mei, 2018

Hartje Breda: Het heelal volgens de kids

Hartje Breda: Het heelal volgens de kids

Verwondering, leren kijken, interpreteren. Grenzen opzoeken, grenzen uitrekken. Kunstenaars doen dat, wetenschappers doen dat. Vooral thema’s als het heelal prikkelen onze fantasie en dagen ons uit om onbevooroordeeld te blijven kijken. ,, Over dit onderwerp met kinderen praten is daarom zo enthousiasmerend”, glundert Ines Bos, één der begeleiders bij ‘Bouw mee aan het heelal’ bij NEXT, in het Stedelijk Museum van Breda. Daar zijn kinderen tot en met vandaag welkom om op geheel eigen wijze een heelal te creëren. Vanaf morgen tot en met 13 mei volgt de tentoonstelling, waarna ieder hun eigen werk weer mee naar huis mag nemen.

Hubert Leyendeckers

In het Stedelijk Museum is thans de expositie True Beauty, waarin de Bredase kunstenaar Hubert Leyendeckers centraal staat. Hij maakt kunst met een wetenschappelijke twist -of andersom-, op zoek naar de onzichtbare werkelijkheid. ,,Als mens willen we het onmogelijke weten. Dat gaat alleen met verbeeldingskracht”, legt Birgitte Birnie van het museum uit. Zo staan de nieuwste technieken het heden ten dage toe om tot in het extreme in te zoomen, maar tevens tot in het extreme het heelal in te kijken. ,,We willen het wel, maar het heelal zullen we nooit helemaal begrijpen.”

Planeten

Kinderen leren deze meivakantie Leyendeckers’ werk kennen middels opdrachten. Wat bedoelt hij? En hoe interpreteert het kind dat? Met divers materiaal laten zij hun fantasie vervolgens de vrije loop. ,,Natuurlijk plant je zaadjes, door bijvoorbeeld het aanbod in materialen. Zo hebben we piepschuimen bollen; dan neig je toch al gauw naar planeten.” Maar de radertjes gaan draaien. Het levert fantasierijke hemellichamen op. Raketten en satellieten. Buitenaards leven. ,,Zo’n onderwerp triggert kinderen enorm. Het levert keuzestress op; de mogelijkheden zijn immers eindeloos”, legt Birnie uit. Bos kan haar geluk bij dit soort middagen niet op. ,,Het zijn fascinerende gesprekken, over zwaartekracht, de zon, de maan, de aarde.”

Tijdens schoolvakanties organiseert NEXT dikwijls aan exposities gelinkte kindermiddagen.

30
dec, 2017

Naar de gevangenis van Barranquilla

Naar de gevangenis van Barranquilla

Tientallen vrouwen staan al sinds 6 uur ’s morgens voor de poorten van Carcel Modelo del Norte-Abandonada, in het straatarme zuiden van havenstad Barranquilla. Nu is het 10:30. De zon brandt inmiddels in alle hevigheid op ze. Het is vooral wachten. Wachten voordat ze uitvoerig gecheckt worden, om vervolgens te wachten tot ze eindelijk naar binnen mogen. Binnen krijgen ze vervolgens zo’n twee uur met hun geliefde.

Bezoekdag

Zondag is het bezoekdag aan de gevangenis voor de vrouwen van de mannen die hier zitten. Hun kinderen mogen ook eens per twee weken mee; vandaag is het weer zover. Ze zijn allen feestelijk gekleed en ook de mannen binnen de gevangenismuren hebben hun beste kloffie aangetrokken. Een bezoekje aan de gevangenis is zeker geen schande: deze mannen worden als helden gezien, ongeacht wat zij op hun kerfstok hebben. Als zij ooit nog vrijkomen, wordt de straat versierd en is er een warm welkom. Pedofielen uitgezonderd. In dat geval is een gevangene zijn leven nooit meer zeker.

Kerstcadeaus

Het is vandaag zondag 17 december, een week voor Kerst. Dat de mannen in de gevangenis hun eigen kinderen geen kerstcadeau kunnen geven is Zaida al jarenlang een doorn in het oog. Haar man vertoeft hier ook al drie jaar en moet nog ongeveer anderhalf jaar zitten. Vandaag deelt ze cadeaus uit aan gevangenen, opdat zij het hun kinderen kunnen geven. Waarschijnlijk kunnen de meesten niet wachten tot het Kerst is en geven zij hun cadeau vandaag al.

Visite

Dit is het rustige gedeelte van deze gevangenis en door haar witte muren nog enigszins sfeervol. Er zitten zo’n tweehonderd mannen, verspreid over zes afdelingen. Ze hebben hun eigen cel, maar tijdens deze bezoekmiddag is iedereen buiten; een enkeling uitgezonderd, die veilig achter slot en grendel dient te blijven. Hij kijkt me onvriendelijk aan, als ik hem passeer. Bezoekers aan de gevangenis worden gemengd met de gevangenen; geen afgesloten ruimtes, de enige organisatie die er is vindt plaats bij de ingang, middels het opgeven van een naam en uiteraard fouillering.

De mannen die op deze plek terecht komen hebben nog geluk; direct aangrenzend is een wat ouder gedeelte. Het is hier vies en donker en de gevangenen zijn hier de baas. Er geldt een natuurlijke hiërarchie, het recht van de sterkste komt op deze afdelingen optimaal tot uiting. Zo redeneren de gevangenisbewaarders ook: zoek het maar uit met zijn allen, eenieder dient voor zichzelf op te komen.

Onderhuur

Deze gevangenis zit overvol, een eigen cel is een luxe. Gevangenen met geld huren hier daarom hun cel, de armlastigen slapen hutjemutje in de gangpaden. Als hun vrouwen zonder kinderen langskomen, kunnen ze voor enkele uren een cel huren van hun medegevangenen. Het is ordinaire handel, maar zo heb je wel privacy met je vrouw.

Kinderen

Als Zaida onder toeziend oog van drie bewakers de cadeaus op de grond sorteert, vormt zich een rij bij hen. Mannen die op de lijst staan, krijgen een cadeau. Dat gaat er opvallend georganiseerd en eerbiedig aan toe, inclusief een hand en een welgemeende gracias. De mannen zijn dankbaar voor deze geste, blij dat ze deze kerst nog iets aan hun kinderen kunnen geven. Want als je in Colombia geen cadeaus voor je kinderen kunt kopen, ga je af voor je omgeving. Ook als held in de gevangenis.

(Dit artikel staat ook op Blendle á €0,29. Dat zou ik uiteraard helemaal op prijs stellen en dankbaar voor zijn, maar ge moogt het zelf weten :-))

27
dec, 2017

Alles voor de kinderen. “Schriftjes, potloden, puntenslijpers, etuitje, rugzakje”.

Alles voor de kinderen. “Schriftjes, potloden, puntenslijpers, etuitje, rugzakje”.

GALAPA – De armoede in Galapa en het nabijgelegen dorpje Paluato was de Haagse Inten Hoek en haar Colombiaanse man Jeovanny een doorn in het oog, toen zij hier in 2002 naartoe verhuisden. Samen richtten ze in 2009 stichting ‘Mi Casa en Ipauratu’ op en zetten zich nadrukkelijk in voor de kinderen in deze omgeving.

Vrijwilligerswerk in Paluato. 

,,Vrijwilligers komen naar Colombia om echt te werken. Om wat met de kinderen te doen, hen wat te leren, iets toe te voegen. Het leuke is dat de Colombiaanse cultuur en haar warme temperatuur dat harde werken niet echt toelaat. En dat diezelfde cultuur juist iets toevoegt aan de vrijwilligers zelf”, glimlacht Inten. ,,Alle vrijwilligers sluiten hier uiteindelijk af met een rijke ervaring. Ze leren die cultuur van dichtbij kennen, een cultuur die altijd onberekenbaar is. En de kinderen hier vinden de vrijwilligers maar wat interessant. Er ontstaat gegarandeerd een wisselwerking.” Veel vrijwilligers blijven de stichting vervolgens ook steunen middels donaties.

Dat vrijwilligers hier geen echte verantwoordelijkheden krijgen is een bewuste keuze. ,,In Colombia kun je vrijwillig op koffieplantages werken. Dan neem je dus werk in van de Colombianen, ik vind dat niet kunnen.” En, bovendien: ,,Onze activiteiten moeten altijd doorgang vinden, ook zonder vrijwilligers. Het gaat per slot van rekening om de kinderen.”

Mi Casa en Ipauratu

Galapa ligt iets ten zuiden van miljoenenstad Barranquilla. Het stadje heeft zo’n 40.000 inwoners en  vanaf hier is het nog zo’n acht kilometer naar Paluato. Dit is van oudsher indianengebied, hier zat de nederzetting van Ipauratu; het museum in Galapa vertelt je er alles over.

Schoolvakantie

De stichting zette al een eigen kleuterschool op in Galapa en stelden juffrouw Rosita aan als vaste leerkracht. In januari begint het nieuwe schooljaar. ,,Daar zijn we nu volop mee bezig. Voor nu is het belangrijk dat we hele simpele zaken bij elkaar krijgen, zoals schriftjes, potloden, puntenslijpers, etuis en rugzakjes. Dat gaat dus niet over grote sommen geld, maar het is wél belangrijk”, legt Inten uit.

Op school is plek voor vijftien leerlingen. De helft daarvan heeft moeite met leren, of is wat traag. Deze kinderen worden zonder pardon van hun reguliere school gestuurd, omdat ze de rest ophouden. Zo belanden ze alsnog tussen wal en schip, terwijl ze in potentie nog wel een toekomst zouden moeten hebben. ,,Van de vijftien kinderen die we nu hebben, zijn er zeven al vier jaar bij ons. Eén van hen, Danielle, staat nu op het punt toegelaten te worden tot school. Ze is 16 en kon niet lezen of schrijven. Dus dit is echt een grote winst.” Pakweg vijftien kinderen is wel het maximum. Valt er een kind om wat voor reden dan ook weg, is diens plek vrijwel direct weer ingevuld. Er is veel vraag naar.

Kerst

Bij de stichting wordt half december de kerstviering voorbereid. Van schenkingen vanuit Nederland worden cadeaus gekocht voor de kinderen. Dit jaar haalden ze zo’n 1100 euro op, genoeg voor ruim 200 pakketjes met cadeaus. Deze worden uitgedeeld in het wijkcentrum, maar ook in de gevangenis van Barranquilla. ,,We werden benaderd door Zaida. Haar man zit er al drie jaar en kan zijn kinderen daarom geen cadeaus geven. Zij wilde daar graag iets mee doen en vroeg onze hulp. Voor hun kinderen is dat erg belangrijk.” Een week voor Kerst werden de cadeaus in de gevangenis uitgedeeld. Tot grote dankbaarheid van de mannen, die de cadeaus respectvol aannemen. Deze dag is het bovendien bezoekdag voor hun vrouw én hun kinderen en dat is reden voor feestelijke kleding, ook voor de gevangenen. Gevangen zijn in Colombia is geen schande, maar levert eerder een heldenstatus op.

Pleegouder

Rosita is de enige werknemer van de stichting. Zij biedt bovendien Spaanse lessen aan voor de veelal Europese vrijwilligers die besluiten enkele weken bij Ipauratu te verblijven. Sinds dit jaar is ze ook pleegouder -eveneens met steun van de stichting- en heeft ze vijf kinderen toegewezen gekregen door de overheid. ‘Staatskinderen’, kinderen die door de staat zijn afgenomen van hun ouders, omdat zij in nare omstandigheden leefden. Denk aan drugs, mishandeling, seksueel misbruik. De Colombiaanse regering screent de pleegouders uitgebreid, je krijgt niet zomaar kinderen toegewezen. Zo moeten ze al een vast inkomen hebben, de subsidie die zij ontvangen moet echt naar de kinderen gaan. Daar zit een strenge controle op. Rosita moet ieder uitje die ze met de kinderen wil ondernemen van te voren communiceren. De staatskinderen worden door de staat in de gaten gehouden. Beschermd.

Kinderen blijven dan ook niet lang bij één en dezelfde pleegouder en de kans op adoptie is continu aanwezig. ,,Daarin is men hier heel anders dan in Nederland. Kinderen worden hier veel eerder volwassen en zelfstandig geacht, ze mogen eigenlijk geen kind zijn. Wij hebben wel speelgoed in huis, wij vinden spelen wel belangrijk. Daarin zijn we uitzonderlijk”, legt Inten uit.

Staatskinderen

De vijf kinderen bij Rosita zijn opvallend lief en meegaand. Er klinkt geen wanklank als de bus anderhalf uur vaststaat in een file, er heerst geen teleurstelling als een waterpark plotseling gesloten blijkt te zijn en ze reageren opgetogen als ze de zee bij Porto Colombia zien. Ze lijken iedere dag te omarmen, zonder ergens oprecht naar uit te kijken: een teleurstelling is immers nooit ver weg. Alles is goed voor de kinderen; ze gedragen zich voorbeeldig.

Escarleth

De 4-jarige Escarleth is één van de vijf. Zij zoekt nadrukkelijk de aandacht van juffrouw Rosita. Verlegen en onzeker klampt ze zich vast aan haar arm. Vanuit die beschermende positie gaat ze stiekem op zoek naar nieuwe indrukken. Teveel hechting laat Rosita bewust niet toe: ieder moment zal het meisje weer verhuizen. Naar een ander pleeggezin. Of via adoptie, wellicht de beste optie. Hechting zou daarom een obstakel vormen. Traumatisch wellicht.

Escarleths moeder kreeg onlangs een nieuwe vriend, die zich diverse malen aan het kleine meisje vergreep. Daarom is ze nu staatskind. Het verklaart haar zoektocht naar aandacht wellicht. Het verklaart ook haar onzekerheid. Nog voor Kerst zal ze die ouderlijke liefde hopelijk hervinden. Op vrijdag hoort Rosita dat Escarleth geadopteerd is door een Amerikaans stel; ze zal haar leven in Oklahoma voortzetten. Op maandag vertrekt ze al. Vanaf deze dag is hechting en liefde wel weer belangrijk. Maar dan komt Colombia toch weer om te hoek kijken. Waar in Barranquilla groen licht is voor de Amerikanen, springt deze in Bogota weer op rood. De vrouw van het Amerikaanse stel is met haar 26 jaar te jong, de adoptie gaat niet door. Escarleth vliegt terug naar Rosita. Wellicht wordt het Italië. Niets is zeker.

(Wat vond je van dit verhaal? Het staat ook op Blendle á 49 cent. Wordt natuurlijk supergewaardeerd, dat snap je :-))

 

De vijf staatskinderen met Rosita (geheel rechts). Scarleth staat in het midden, met haar witte jurkje met rood en blauw.

De stichting deelt kerstcadeaus uit in de gevangenis van Barranquilla. Rechts Inten Hoek.

Ann gaat naar de school van de stichting. Haar beide ouders waren verslaafd aan drugs, waardoor ook zij verslaafd ter wereld kwam. Inmiddels is ze geadopteerd door haar tante en gaat het haar goed.

26
sep, 2017

Wat vinden Oosterhoutse kinderen?

Romy van Zon is 6 jaar oud en woont in de Sterrenbuurt. ,,Voor onze deur ligt een heel mooi grasveldje, maar er gebeurt verder niks mee. Dat vind ik jammer, daar zou iets heel moois kunnen staan voor de kinderen in de buurt. Zelf vind ik fietsen het leukste om te doen. Zo fietsen we vaak naar de brug en terug, maar dat kan natuurlijk niet in mijn eentje. Wat ik heel leuk vind in Oosterhout, is dat waterparadijs bij De Contreie. Zoiets zou ik echt geweldig vinden in de buurt, maar De Contreie is wel 20 minuten fietsen. Dat is wel erg ver weg, dus ik denk niet dat we daar heel vaak heen zullen gaan. Bij ons ligt ook een slootje, maar dat wordt niet echt onderhouden, daar zitten heel veel kikkers. Verder staan er bij ons in de buurt wel wat speeltoestellen, maar die zijn meestal bezet, het is er gewoon altijd heel druk. Dat is wel vervelend: het zijn meestal oudere kinderen die daar bezig zijn. De fiets van mijn broertje is daar al eens gestolen, dus dat maakt het er ook niet leuker op. Eigenlijk speel ik daardoor ook liever binnen, met een tablet.

Georgelo Adam is 10 jaar oud en komt uit Zuid. ,,Eerlijk gezegd vermaak ik me wel hier in Oosterhout. Ik voetbal, zwem en dans; alleen voor dat laatste moet ik een heel stuk fietsen. Er zijn inderdaad niet veel speelplaatsen in de buurt, maar ik ga ook liever het bos in om boomhutten te bouwen, of gewoon ergens voetballen. Dat er niet zoveel speelplaatsen zijn vind ik daarom niet zo’n n probleem, maar het nadeel ervan is dat het er wel vaak druk is. Je kunt lang niet altijd gebruik maken van de speeltoestellen, omdat ze bezet zijn. Je merkt dat er dan wel eens ruzie ontstaat, of dat de oudere kinderen die plekken heel lang bezet houden, waardoor de kleintjes er nooit kunnen spelen. Mijn familie woont verspreid over Oosterhout, dus ga ik regelmatig naar de anderen. Zo kom ik alsnog op meer plekken. Wat beter zou kunnen weet ik niet. Ik denk dat ik heel veel zou gaan spelen met trampolines enzo.

Ize de Bonth is 5 jaar oud en woont vlakbij het centrum, in Slotjes. ,,De speeltuinen die ik ken zijn niet zo heel geweldig, eerder een beetje saai. We hebben er eentje dicht in de buurt waar ik nog wel eens langs ga, maar daar ligt vooral zand. Soms krijg ik een keuze van mijn moeder en dan kies ik toch voor Monkeytown in Breda of Kids Wonderland in Molenschot, waar gewoon veel meer te doen is en waar je je een hele dag leuk kunt vermaken. Maar dat is allebei hartstikke ver fietsen, dus dat kan natuurlijk niet altijd. Verder ken ik gewoon geen leuke speeltuinen in Oosterhout, het stelt gewoon allemaal niet zo veel voor en het zijn er veel te weinig. Ik zou bijvoorbeeld best een speeltuin willen zien met een trampoline of een luchtkussen, of in ieder geval iets spannenders dan wat we nu allemaal hebben. .

Sky Seven Smits is 6 jaar oud en woont in het centrum van Oosterhout. ,,We wonen hier nu sinds een jaar. We zijn verhuisd vanuit Veldhoven naar het centrum van Oosterhout. In Veldhoven hadden we een enorme speeltuin in de buurt en ook een hele gave binnenspeelplaats, waar heel veel te doen was. Dat was allemaal echt goed geregeld. Daar had ik een abonnement op en ging ik vaak heen als het buiten slecht weer was. Er waren in Veldhoven sowieso wat meer plekken om te spelen.

Dat mis ik wel een beetje in Oosterhout, hoewel het ook weer niet zo heel erg is. We wonen in zo’n perkje en daar is een klein speeltuintje voor de deur, waar ik soms wel eens speel. Ik mag ook niet veel verder weg, want we wonen vlakbij een weg waar hard gereden wordt, dus dat is wat gevaarlijk. Maar eerlijk gezegd heb ik ook geen speeltuinen nodig. Ik kan me heel goed vermaken met heel weinig, dus zie het ook niet als een groot probleem dat er niet meer speeltuinen zijn. Soms vragen mijn ouders bijvoorbeeld of ik speelgoed wil hebben, maar ik doe er eigenlijk niet zo heel veel mee. Gisteren waren we hier nog in het Slotpark en heb ik kastanjes geraapt, in dat opzicht verveel ik me gewoon nooit. Er zijn natuurlijk wel wat speelplekken in de buurt van Oosterhout, maar mijn moeder heeft geen rijbewijs. Het is allemaal wat ver weg dus. Maar een groot nadeel in Oosterhout vind ik wel dat dat er echt weinig is als het buiten slecht weer is, dat was in Veldhoven toch wel wat beter met die binnenspeelplaats. Maar over het algemeen ben ik hier gewoon best tevreden en vind ik het hier gewoon heel leuk.”

26
aug, 2017

‘We sloten altijd af met Kom pak je lasso maar’

DEN HOUT – Een weekje knutselen, spelen of een leuke sketch voorbereiden voor de finaleavond op vrijdag. Tijdens Festival Onder De Bomen in Den Hout dompelden zo’n zestig kinderen zich een hele werkweek in het westernthema.

In 2015 startte dit als het Freemde Fogel Festival. ,,Maar toen knutselden we alleen vreemde vogels, nu hebben we veel meer vrijheid, dus dit bevalt me een stuk beter”, herinnert de 7-jarige Birke zich nog. Sinds vorig jaar heeft het festival zijn huidige vorm. Op de Houtse Heuvel, waar in het voorjaar traditioneel Paaspop Den Hout plaatsvindt, heerst nu een westernsfeertje, inclusief een saloon, cowboys, totempalen en cactussen -veelal door de kinderen zelf versierd.

,,We begonnen met honderd pakken stro, tweehonderd pallets, een tipitent en dus de kinderen. En het thema western. Verder was het nagenoeg blanco”, legt Marjolein van Bavel namens de organisatie uit. Die organisatie bestaat uit vijf personen met ieder een eigen expertise. ,,En heel veel fijne hulp uit het dorp.”

Iedere dag gingen de kinderen van 10 tot 14 aan de slag. ,,Zonder dwang of voorgespiegeld resultaat, iedereen mocht het zelf weten. Wil je niet knutselen? Dan ga je toch spelen. Het draait vooral om hen, om hen een leuke tijd te bezorgen.” Van Bavel laat vrijdagmiddag  het terrein zien. ,,Een groepje heeft van bierdorpjes een bord voor de bar gemaakt. En het decor waar ’s avonds de optredens zijn is door henzelf geschilderd. We hebben er met zijn allen een heel mooi terrein van weten te maken.”

Deze vrije hand zorgt ervoor dat er vanzelf ook echt iets ontstaat, klinkt Van Bavel overtuigd. ,,Ieder ging de eigen gang, veelal in groepjes. We sloten dagelijks gezamenlijk af met het liedje ‘Kom pak je lasso maar’, in stijl van het thema. Met dat lied sluiten we ’s avonds ook af.”

Festival Onder De Bomen richt zich voornamelijk op kinderen van 4 tot 10 jaar. Op woensdagmiddag werd voor de leeftijdscategorie 11 tot 16 een beachvoetbaltoernooi georganiseerd; in de vroege avond nam voetbalvereniging Irene ’58 het over voor 17+’ers.

Vrijdagavond dus ‘la grande finale’. ,,Dansjes, karaoke, een quiz, toneelstukjes. Meisjes maken daar een heel werk van met veel dramatiek, jongetjes spelen cowboytje, schietend achter een strobaal.” De sketches worden gadegeslagen door 225 deelnemers aan het avondeten, die ook optredens zien van ukeleleband Ukulele Paradijs en sixtiesband  John-Boy & The Waltons. De presentatie van de avond is ook in handen van kinderen, zoals Birke en Maggie Lynn (7). ,,Het is spannend om door een microfoon te praten, maar dat doen we vaker op school voor duizenden mensen”, klinkt Maggie Lynn zelfverzekerd. ,,We staan als echte cowgirls te presenteren. Ik ben nu vergeten wat voor optredens er komen, maar dat staat gelukkig gewoon op een briefje.”

7
dec, 2016
Minder vaak boterhammetje thuis

Minder vaak boterhammetje thuis

BN DeStem: Minder vaak boterhammetje thuis

TETERINGEN – Basisscholen maken pas sinds kort gebruik van hun vrijheid schooltijden zelf in te delen. Dat blijkt uit cijfers van DUO Onderwijsonderzoek. Onder het dak van De Mandt in Teteringen bevinden zich basisscholen De Springplank en De Wegwijzer, met verschillende roostertypes.

Bij De Wegwijzer hebben de leerlingen ’s middags vijf kwartier pauze, die ze bij hun ouders of bij de tussenschoolse opvang kunnen spenderen. Zoals het altijd al was, dus. ,,Vier jaar geleden hebben we bij ouders en docenten gepeild wat de voorkeuren zijn. Binnenkort gaan we kijken of dat inmiddels veranderd is”, vertelt intern begeleidster Marja de Bie. ,,Het voordeel is dat kinderen er even uit zijn, de rust kunnen pakken. Die pauze is ook voor docenten fijn.”

Bij de buren is het continurooster geïmplementeerd. De kinderen pauzeren tweemaal een kwartier, samen met hun leraar. ,,De markt, met veel tweeverdieners, vraagt er echt naar”, merken directrices Monique de Jong en Anja Gussenhoven van De Springplank ,,En volgens ons geeft dit de kinderen meer rust, juist omdat hun docent erbij blijft.” Bovendien zijn de kinderen ook een half uur eerder klaar. ,,Wat in de praktijk wel een half uur extra naschoolse opvang betekent. Het kost extra geld”, ziet pedagogisch medewerker Shabuj Rammelo van Kober. De Jong: ,,Nog een nadeel dat we moeten tackelen: de dag wordt in z’n geheel begeleid door één leraar, die direct na de les pauze moet nemen. Ouders kunnen hierdoor niet even met de docent praten.”

Als ouder prefereert Rammelo toch het continurooster. ,,Thuis eten was vooral gehaast. Ik denk dat het voor het kind veel rustiger voelt om juist in het ritme te blijven, met dezelfde leraar.” Rammelo zou graag zien dat alle scholen weer hetzelfde zouden werken. ,,Je hebt ook te maken met de flexibiliteit van werkgevers. Als alle scholen hetzelfde doen, moeten zij wel meebuigen.” En de kinderen zelf?. ,,Mijn zoontje merkt alleen dat ie een half uur eerder klaar is.”

27
jul, 2016

Eindelijk zelf uitmaken wat je doet

BREDA – Maandagmorgen opende wethouder Miriam Haagh de 28e editie van het Brakkenfestival. Gemiddeld zullen zo’n 1500 kinderen per dag tot en met vrijdag zonder hun ouders ongedwongen kunnen spelen in en rond het schaats- en racketcentrum aan de Terheijdenseweg. Aan de 220 vrijwilligers de taak om dat in goede banen te leiden.

De ouders van de kinderen zijn dus niet welkom op het festivalterrein. En dat is ‘heel fijn’, roepen Daniel Sterkens (11) en Jaeden Zimmerman (11) uit de Haagse Beemden in koor. “Normaal gesproken houden ze me toch goed in de gaten en ik hen. Nu mag ik eens zelf weten wat ik ga doen, wanneer ik dat doe en hoe ik dat doe. Bovendien leg je veel gemakkelijker contact met de andere kinderen als je ouders er niet bij zijn”, legt Sterkens uit. Ook het gegeven dat er veel jongere kinderen rondlopen dan zijzelf, waardeert hij. “Ik merk dat ik een beetje op hen let, je wil toch een voorbeeld zijn.” Kort daarvoor zag Zimmerman een klein ruzietje tussen twee kinderen ontstaan. “Er werd snel ingegrepen, dat gaf me een veilig gevoel. Ik weet zeker dat alles heel goed in de gaten gehouden wordt.”

De kinderen hebben de beschikking over liefst 85 activiteiten, binnen en buiten. “Jonge kinderen zijn vooral bezig met de creativiteit, de oudere kinderen gaan juist voor sport en spel”, observeert coördinator Jolanda Bastiaans. Ook kinderen met een beperking kunnen probleemloos naar het Brakkenfestival. “We hebben dit jaar zestig getrainde vrijwilligers, die deze kinderen kunnen begeleiden. Zij hebben een eigen plekje waar ze zich kunnen terugtrekken, daarbuiten kunnen ze zich eenvoudig en probleemloos mengen met de anderen”, legt Bastiaans uit. Ieder kind krijgt een uniek nummer op hun hand; kinderen die medicijnen nodig hebben of een allergie hebben krijgen daarnaast ook een gekleurd polsbandje. “Zo weten we goed wie we binnen hebben. Ouders geven ons vooraf dit soort belangrijke informatie, die we natuurlijk ter harte nemen ”, legt Bastiaans uit.

De activiteiten hebben veelal een educatief karakter, Bastiaans merkt dat vooral het aloude knutselen nog altijd razend populair is. “Iets dat we altijd aanbieden, is het bakken van koekjes. Dat blijft de populairste activiteit.”

Zo ook voor de 8-jarige Enja Knapen is dit tot nu het hoogtepunt. Geduldig wacht ze op haar vriendin, die nog even bezig is met de naaimachine. “Ze maakt nog even wat af. Hierna gaan we muffins versieren en daarna een smoothie maken.” Coördinator Bastiaans grijnst. “Dit valt me elk jaar op. Kinderen zonder ouders hebben altijd veel meer geduld. Ze wachten gewoon op elkaar. Als hun ouders erbij zijn, voelen kinderen het ongeduld van hun ouders en daarom worden zijzelf ook onrustig.”

Voetballers Blokmoeren maken kwartet vol

Bij mijn voormalig clubje The Gunners werd een scholentoernooi georganiseerd. Voor de 29e keer alweer. Kort verslagje:

img_20160407_092042.jpg

BREDA – “Net wonnen we met 10-0… Een wedstrijd duurt maar een kwartier! Ze deden hun best niet, dat vind ik stom”, roept de 12-jarige Linda. Ze zit in groep 8 van Hoogakker Blokmoeren en doet mee aan het Haagse Beemden Scholentoernooi, bij v.v. The Gunners.

Het is de 29e keer dat de voetbalclub het toernooi organiseert. In totaal doen ruim duizend basisschoolleerlingen mee, van acht scholen uit de Haagse Beemden. Woensdag zijn het de groepen 7 en 8, volgende week de groepen 5 en 6, de week erop zijn de groepen 3 en 4 aan de beurt. “We hebben hier maar twee velden, vandaar de keuze voor meerdere dagen”, legt voorzitter Stas Szamrowicz van The Gunners uit. De 11-jarige Beau van Hoogakker Wandelakker voetbalt normaal gesproken in de D2 van The Gunners. “Het is leuk om dit met de klas te doen. Gezellig om een beetje rond te lopen en te kletsen met andere kinderen. We spelen straks de finale tegen Blokmoeren, die zijn denk ik beter. Maar tweede vind ik ook prima.” Linda is overtuigd van de eindzege. “We zijn al drie jaar op rij kampioen, dus dat gaat nu ook gebeuren.” Ze staat even reserve, precies als het begint te regenen. “Even niet meedoen vind ik niet erg, maar nu is het koud!”, moppert ze. Ze reageert dan ook verheugd als haar leraar / coach roept. “Ohikmoetweerspelendoei!”, en ze rent snel het veld op. Linda wint inderdaad met Hoogakker Blokmoeren van Hoogakker Wandelakker en mag zich wederom kampioen van het scholentoernooi noemen.