Fotosynthese trapt Los maar direct af met een verwijzing naar z’n jeugdige leeftijd. De inmiddels 18-jarige rapper debuteerde immers met z’n EP Grootspraak in 2008 en was met 15 jaar de jongste finalist ooit bij De Grote Prijs van Nederland. Bovendien gaf hij flink wat optredens en, belangrijker, oogstte flink wat bewondering door zijn volwassen teksten. Fotosynthese werd ineens gezien als the next big thing en dat schept torenhoge verwachtingen.
Meer lezen
Naughty by Nature is een oldskool hiphop collectief uit New Jersey, met zowaar enkele echte hiphop-classics op hun naam. De groep begon in 1989 als The New Style, maar ging in 1991 verder als Naughty by Nature en wist direct met ‘O.P.P. (Other Peoples Property)’ een dikke hit te scoren. In 1993 overtreffen ze deze hit met ‘Hip Hop Hooray’ en in de bijbehorende clip etaleren de mannen hun status door Eazy E, Run DMC, Queen Latifah en Kris Kross op te laten treden. De groep gaat in 2000 uit elkaar, na een ruzie over geld.
Meer lezen
Met A Matter Of Time voegt Le Peuple de l’Herbe alweer het zesde album toe aan haar discografie. Zes albums, met allen dezelfde ingrediënten: Een mengelmoes van reggae, dub, hiphop, jazz, rap, dance en pop. En hoewel de balans op elk album ietsje anders in elkaar steekt, kun je de ingrediënten weer nummer voor nummer afvinken.
Meer lezen
In 2009 beëindigden Pete Philly & Perquisite na twee succesvolle albums de samenwerking, om ieder hun eigen weg te gaan. Stoppen op het hoogtepunt; Het leidde tot onbegrip, want het duo was juist op weg ook Europa te veroveren. Perquisite bracht vorig jaar al zijn album Across uit en was ook verantwoordelijk voor de soundtrack van Carmen van het Noorden, terwijl Pete Philly toewerkte naar zijn solo-debuut One. Tijdens diens creatieve proces lanceerde Philly ook zijn Open Loops-project: Losse ideetjes die hij gratis aanbood via zijn site, maar die naar zijn idee niet op One pasten.
Meer lezen
Terwijl Opgezwolle-collega Sticks al enkele solo-platen heeft afgeleverd en hier en daar wat samenwerkingen aangaat, bleef het rond Rico nogal stilletjes. Ja, hij was te horen op Colucci Era plus diverse mixtapes van de Fakkelbrigade en ja, hij verleende zijn medewerking aan Sticks’ solo-avonturen, maar het plan om een solo-album te maken leek slechts een gerucht. Het hardnekkigste gerucht was dan wel een opwindende: Rico zou voor zijn solo-debuut gaan samenwerken met oude bekende Kubus. Dat gerucht is werkelijkheid geworden: Rico & Kubus nemen je mee in De Muzikale Trip.
Meer lezen
Met Emperors Nightingale heeft Stereo MC’s definitief afscheid genomen van hun typerende sound. Die sound werd optimaal gevangen in de nineties-klassieker Connected uit 1992 en sindsdien breekt men die sound stapje voor stapje af. Drie jaar geleden verscheen het dubbel-album Double Bubble, waarop de0 laatste restjes Stereo MC’s oude stijl te vinden waren. Op deze nieuweling horen we weliswaar nog flarden, maar de band rond zanger Rob Birch is toch echt getransformeerd tot een weinig opwindend jaren ’80-disco bandje.
Meer lezen
Ah, leuk! Een boekje van bijna tweehonderd pagina’s, met alle teksten van De Jeugd Van Tegenwoordig erin! De teksten zorgen immers al sinds debuut-cd Parels Voor De Zwijnen voor discussie op het internet. De rappers zijn niet altijd even goed te verstaan en de teksten bevatten nogal wat nieuwe woorden, geïntroduceerd door de mannen zelf. In Handboek Der Jeugd staan echter slechts de teksten en dus blijven de teksten in sommige gevallen lastig te begrijpen.
Meer lezen
In 2002 stond Def P (in een gelegenheidsformatie met The Beatbusters) plotseling en vooral zeer verrassend in de Top 40. De Amsterdamse rapper schopte immers met zijn Osdorp Posse tegen alles dat naar commercie riekte, verfoeide de consumptiemaatschappij in enorm veel raps en koos er nadrukkelijk voor om vooral erg underground te blijven. ‘Bubbelbad’ kwam zelfs tot een tiende plek in de Top 40 en een goed verstaander hoorde ook in dit nummer een aanklacht tegen de commercialisering van muziek en de daarbij behorende clips op tv. Maar ‘Bubbelbad’ zorgde er vooral voor dat Def P. & The Beatbusters door Lowlands, Pinkpop en Bospop 2002 geprogrammeerd werd.
‘Bubbelbad’ stond op Aangenaam uit 2001 en Def P gebruikte voor deze samenwerking zowel bestaande als nieuw geschreven rapteksten. De samenwerking en wisselwerking tussen Def P en de Beatbusters bleek subliem, want Aangenaam was en is een meer dan voortreffelijk album, vol vrolijke ska / reggae door de Beatbusters en vol vlijmscherpe, felle teksten van Def P. Tien jaar na dato zijn de handen weer ineen geslagen en is Hard op Weg de opvolger van Aangenaam, een album waar menig dertiger nu nog vol nostalgische gevoelens naar luistert.
Het album start met een Beatbusters-only nummer, waarbij achtergrondzanger Niels Hermkens het album introduceert. ‘Beter dan Dit’ gaat over de ongelijke verdeling van rijkdom in de wereld, ‘Vandaag’ gaat over leven bij de dag, zonder na te denken over de toekomst. Eerste single ‘Crisis’ gaat dan niet zo’n grote hit als ‘Bubbelbad’ worden, maar het nummer is werkelijk subliem. De tekst is hilarisch, scherp en vol geweldige woordspelingen over de huidige financiële crisis. De Beatbusters geven er vocaal en uiteraard ook instrumentaal een erg vrolijke draai aan.
Def P is in uitstekende vorm als het om schrijven gaat, want tekstueel is er genoeg te genieten op Hard op Weg. Hij rapt een stuk ingetogener in vergelijking met eerder werk, wat goed past bij de verhalende teksten. Hij bekritiseert vooral het algemene individu. Dit doet hij op het eerder genoemde ‘Vandaag’, maar ook ‘In Deze Wereld’ (het individu denkt uiteindelijk alleen aan zichzelf), ‘Kijken naar Rijken’ (het individu kijkt graag naar hen die het beter hebben) en ‘Poppendokter’ (de wens van het individu om er goed uit te blijven zien, met een verrassend metal-intermezzo). Ook algemene maatschappelijke problemen, zoals op ‘Beter Dan Dit’, ‘Crisis’, ‘Welkom in de File’ (over files) en ‘Vleesvervanging’ (over plastische chirurgie) zijn weer een favoriet onderwerp voor Def P. De Beatbusters weten er weer een bijzonder feestelijke tint aan te geven, waardoor Hard op Weg eigenlijk een uitstekend album is geworden. Een mooie prestatie na Aangenaam, nu is het afwachten of die tamelijk legendarische tour van tien jaar geleden ook dunnetjes over gedaan kan worden.
Een tweede deel uitbrengen, zonder dat er ooit een eerste deel verschenen is? Het verhaal hierachter is eenvoudig samen te vatten. De Beastie Boys hadden nogal wat materiaal en besloten een tweeluik te maken, onder de naam Hot Sauce Committee Part 1 en Hot Sauce Committee Part 2. Een der Beastie Boys kreeg in 2010 echter keelkanker en Part 1 werd geannuleerd. Beastie Boy Adam ‘MCA’ Yauch herstelde van zijn ernstige ziekte en de Beastie Boys presenteren daarom hun achtste album, Hot Sauce Committee Part 2, met nagenoeg dezelfde tracklist als de oorspronkelijke Part 1.
De Beastie Boys beginnen in 1979 als punkband, maar kiezen in de jaren ’80 voor de hiphop. In 1986 brengt men klassieker Licensed To Ill uit, met ‘(You Gotta) Fight For Your Right (To Party)’ en ‘No Sleep Till Brooklyn’ als bekendste hits. Dit rauwe hiphop/rock-crossover geluid blijft in al die jaren bestaan, met wisselend succes. Ill Communication (met ‘Sabotage’) en Hello Nasty (met ‘Intergalactic’) bevatten nog flinke hits, waardoor Beastie Boys als grote hiphop-act springlevend blijft. Met Hot Sauce Committee Part 2 brengt men voor het eerst sinds 2004 (To The 5 Boroughs) weer een ijzersterk, echt hiphop-album uit. En het eerst écht goede sinds Helllo Nasty (1998).
Hot Sauce Committee Part 2 start met single ‘Make Some Noise’ dan wel wat weifelend, maar de oh zo herkenbare stemmen van MCA, Mike D en King Adrock en de heerlijke hiphopscratches houden deze start zeker de moeite waard. Vanaf nummer drie gaat het echter fantastisch los met ‘Ok’ en het rommelige, maar heerlijke ‘Too Many Rappers’. NAS vertolkt in dit nummer een absolute glansrol. De twee gastartiesten op het album zijn sowieso van geweldige waarde, want Santigold schittert in het sublieme ‘Don’t Play No Game That I Can’t Win’. ‘Here’s A Little Something For Ya‘ is overtuigend, ‘Lee Majors Come Again’ is een rauw rocknummer, ‘Multilateral Nuclear Disarmament’ bestaat uit een heerlijke beat, ‘Funky Donkey’ is nog een lekker speels hiphopnummer en daarmee zijn de echt relevante nummers wel genoemd.
Dit is vooral een oldskool hiphop-album met scratches, vette raps en uitmuntende gastartiesten. Of het commercieel nog een succes kan worden moet uiteraard blijken, single ‘Make Some Noise’ krijgt al enige airplay. De daarbij horende clip is als vanouds hilarisch. De Beastie Boys zijn allen de 45 gepasseerd, maar weten met Hot Sauce Committee Part 2 toch een overtuigend, oldskool, fris en bijzonder aangenaam album af te leveren.
Moderne en oldskool hiphop, met invloeden uit de dub, reggae, drum ’n bass en aanverwante stijlen; Het waren de ingrediënten van We Are to Answer, het debuut van Ancient Astronauts dat anderhalf jaar geleden verscheen. Met zoveel stijlen is afwisseling het probleem in ieder geval niet en het lukte Ancient Astronauts gelukkig ook nog om er een geheel van te maken. We Are to Answer was een prachtige debuutplaat, zonder zwakke momenten. De opvolger tapt uit hetzelfde vaatje en dan dringt zich een nieuw gevaar op: Meer van hetzelfde, of lukt het de Duitsers wederom te verrassen?
Het lukt de Duitsers nauwelijks te verrassen, Ancient Astronauts doen eigenlijk precies hetzelfde als op haar voorganger. Into Bass and Time is immers enorm veelzijdig, maar kent eenzelfde sound, dezelfde gastoptredens (Azeem, Akua Naru, Raashan Ahmad, Phat Old Mamas en Entropik) en praktisch dezelfde opbouw van de cd. Het album start met het broeierige, spannende ‘Bass and Time’, vervolgt met het swingende maar donkere ‘Still a Soldier’, maar trapt pas echt met ‘The Shining’, waarop Azeem wederom bewijst heerlijk te kunnen rappen. Ter vergelijk citeren we uit de recensie van We Are to Answer: ”Het album start met de dromerige nummers ‘From the Sky’ en ‘I Came Running’, nummers die vol zitten met scratches en sampletjes (…) De eerste vocalen horen we van Bootie Brown en Imani. Het zijn rappers van de legendarische Amerikanen van The Pharcyde en we horen hen op ‘Classic’ en is een fantastische hiphop-track.”.
Into Bass and Time is haast een kopie van dat debuut, maar is wel weer erg goed. Ancient Astronauts hebben niet eens echt al die gastartiesten nodig. Met het prachtige begin, ‘Impossible’, ‘Anti Pop Song’, ‘Worldwide’ en ‘Peace in the East’ bewijzen ze ook zonder hulp prima uit de voeten te kunnen. Rapper / producer / acteur W. Ellington Felton weet zich op ‘Eternal Searching’ uitstekend te profileren en gelukkig hebben de Ancient Astronauts Phat Old Mamas wederom uitgenodigd. Op ‘Bitter Hypnotic’ klinkt ze weer briljant, zoals ze dat op dat eerdere album ook was met ‘A Hole to Swallow Us’.
Het vergelijk met We Are to Answer blijft zich continu opdringen. Op We Are to Answer was het uitstapje richting reggae geen succes en datzelfde uitstapje is wederom geen succes op Into Bass and Time. De grote winst van Into Bass and Time zit ‘m in het feit dat de Ancient Astronauts minder gebruik maken van gasten en meer solo don. Of dat een gehele cd zou boeien is een tweede, maar deze nummers steken er toch bovenuit. En dat is zeker geen kritiek op de wederom uitstekende gastoptredens. De conclusie moge duidelijk zijn: Into Bass and Time is haast een kopie van We Are to Answer, verrast nergens, maar herbergt wel weer vreselijk veel kwaliteit.