Het is 9 juni 2014, vijf uur ’s nachts. De 19-jarige Kevin is nuchter en rijdt z’n beschonken vrienden naar huis. Op de Emerparklaan merken ze op dat er een politieauto achter ze rijdt. Kevin versnelt in paniek en raakt van de weg af. Hij rijdt een paaltje aan, komt via de groenstrook op het fietspad en belandt uiteindelijk in een sloot. De politie houdt alle inzittenden aan en Kevin wordt als bestuurder als schuldige aangewezen. “U had op het moment dat de politie achter u reed toch niets fout gedaan? Was het stoerdoenerij? Angst? Waarom reed u zo hard weg?” Kevin weet het niet goed. “Ik schrok van de politie. M’n vrienden riepen dat ik hard moest wegrijden. Dat leek me een goed plan, ik vond het doodeng en het was dan ook zeker geen stoerdoenerij”, vertelt hij op monotone toon.
“Ik zie dat u nog boetes heeft openstaan voor te hard rijden?”, geeft de rechter Kevin alle ruimte. “Klopt, dat was een tijdje geleden. Papa ging naar huis met de auto, ik met de scooter en ik wilde eerder thuis zijn. Stom van me”, legt Kevin zuchtend uit. “U houdt van snelheid?”, vraagt de Officier van Justitie zich af. “Nee, dat heeft er niets mee te maken. Met m’n Twingo kan ik sowieso niet hard rijden. Dit was een achtervolging met politie, ik vond dat geen pretje”, reageert Kevin.
“Hoe is uw financiële situatie momenteel? Ik zie dat die openstaande boetes moeilijk gaan”, vraagt de Officier zich af. “Dat gaat niet goed. Ik werk bij Domino’s, maar alleen als de 16-jarige jongetjes zich ziek melden, word ik als oudere opgeroepen. Veel geld verdien ik dus niet. Ik ben gestopt met m’n studie. Na m’n eerdere veroordeling heb ik een cursus gevolgd om de rust te bewaren in het verkeer, dat helpt. Ik hoop dat u me geen rijontzegging oplegt, want…” en de jongen hapert. Z’n advocaat maakt z’n zin af: “Tja, er is bij de zus van Kevin kort geleden borstkanker geconstateerd. Ze moet daarom vaak naar Utrecht gebracht worden voor bestralingen en ze wil graag dat Kevin dit doet. Zij zijn close met elkaar, de relatie met de ouders is niet erg goed”, vertelt hij.
De rechter bepaalt: Kevin krijgt 20 uur werkstraf en een maand voorwaardelijke rijontzegging. De vader van Kevin zit ook in de zaal en zit er totaal ongeroerd bij. “Ik heb trouwens nog een vraag”, zegt hij uit het niets. “Ik wil de auto op zijn naam zetten, maar schijnbaar was dat afhankelijk van uw uitspraak. Mag ik de auto nu op zijn naam zetten?” De rechter lijkt verbouwereerd om het feit dat dit schijnbaar de voornaamste zorg is van de vader. “Géén idee, u mag altijd een auto op zijn naam zetten, daar heb ik niets over te zeggen.”
