Op 11 november 2016 wil de 40-jarige Yassine zijn kinderen ‘s morgens bij hun school afzetten, maar het is erg druk op straat. Hij stopt toch maar en laat zijn kroost uit op een plek waar dit eigenlijk niet mag. Direct wordt hij door een agent aangesproken. Achter hen ontstaat echter al snel een kleine file, auto’s claxonneren van ongeduld. Yassine stelt voor dat hij zijn auto elders even neerzet, zodat hij in alle rust alle gegevens kan doorgeven. De agent vindt het goed: Yassine rijdt weg, parkeert zijn auto, pakt zijn tweejarige zoontje mee en loopt zo snel hij kan terug naar de agent. Die is dan echter al weg. Nu wordt Yassine ervan verdacht weggereden te zijn zonder zich te identificeren.
,,Ik werk in de veiligheidssector, ik ben daar altijd heel kien op. De motor van mijn auto stond gewoon aan op het moment dat ik aangehouden zou worden. Ik zag de agent ook al aankomen lopen en wilde hem daarom ook gewoon te woord staan”, legt hij uit. Yassine parkeert ongeveer vierhonderd meter verder weg en is binnen acht minuten terug op de plek waar de agent zou moeten staan.
,,De agent kwam erg gehaast over, dat klopt. Maar alle parkeerplekken waren vol, het lukte niet eerder terug te keren.” Op dat moment is er in het geheel nog niet gevraagd om gegevens, zegt Yassine. In het proces verbaal staat dat hij weigerde. ,,Het gaat tegen al mijn integriteit in als er staat dat ik me weigerde te identificeren. Hij gaf me duidelijk toestemming, we hadden een heldere afspraak.”
Daar zit hem duidelijk de crux. De agent weet niets van een afspraak en dat is voor de rechtbank verder niet te controleren. De officier van justitie wil Yassine 140 euro boete geven wegens het weigeren van het tonen van het identiteitsbewijs, Yassine is het daar pertinent mee oneens. ,,Het was gewoon niet mogelijk op die plek. Iedereen was aan het toeteren, ik stond in de weg en hield de boel op, dat kan ook niet de bedoeling zijn.”
De rechter vat het samen: ,,Hij wilde weten wie u was, u vond het onveilig. Er is hier duidelijk iets misgegaan, ik heb geen reden aan uw verhaal te twijfelen. Ik ben het ook niet eens met de officier dat u iets geweigerd heeft. Dit was pure miscommunicatie, ik spreek u daarom vrij.” Yassine toont zich opgelucht over de uitspraak, een uitspraak die hij alleen maar had kunnen dromen. ,,Dat ik de mogelijkheid krijg mijn verhaal te doen, dat vind ik geweldig.”
Tof verhaal?
Dit verhaal lees je gratis, hoewel er uiteraard wel werk in zit. Als je deze tekst waardeert en dat wil laten blijken middels een bijdrage: dat kan en wordt natuurlijk super-super-super-gewaardeerd!
