Van dromerig en fraai (Felt Mountain) naar electro (Black Cherry), via poppier electro (Supernatural) naar poppier dromerig en fraai (Seventh Tree). Alle stappen in sound van Goldfrapp waren verrassend en achteraf juist weer logisch. De volgende stap laat zich vooraf dan ook niet raden, waardoor ook het nieuwe album Head First bij voorbaat al interessant is.
Laten we eerlijk zijn: Met Head First levert Goldfrapp het zwakste album tot op heden af. Het album van de band rond Alison Goldfrapp en Will Gregory onderscheidt zich namelijk niet van de muziek van andere artiesten, iets dat ze met de voorgangers zonder meer wél deden. Goldfrapp werd al vaak vergeleken met het alternatieve zusje van Madonna, dat alternatieve kunnen we met Head First wel wegstrepen. Goed, de stem van Alison is een stuk geiler, zwoeler, warmer en muzikaler dan die van de superster, maar ook wat ontoegankelijker en wat minder ráák. Je kunt je ook haast niet voorstellen dat Head First hits bevat. Sowieso niet van het kaliber Madonna.
We moeten het overigens ook niet overdrijven, Head First bevat natuurlijk wel fraaie momenten. Zo is ‘Hunt’ gewoon mooi en eigenlijk het eerste nummer dat voldoet aan de kwaliteitseisen die je van Goldfrapp mag verwachten. Ook ‘Voicething’, het laatste nummer van het album, heeft wel iets van de magie die Alison en Will Gregory in zich hebben. Maar nummers als ‘Rocket’, ‘Believer’ (erg fout), ‘I Wanna Life’ (hoewel het outtro hiervan dan wel weer fraai is) en het titelnummer ‘Head First’ zijn gewoon lelijk.
Head First is dus het zwakste album van Goldfrapp tot nu toe. Felt Mountain was briljant, Black Cherry en Seventh Tree aardig en Supernatural heel erg matig. Head First kan echter niet tippen aan deze vier titels en is een totale misser van de groep. Jammer, hopelijk is nummer zes wel een serieuze aangelegenheid.