El Camino werd door diverse media al uitgeroepen tot één van die pareltjes van 2011. Het album werd op 4 december al uitgebracht, El Camino eindigde in de Festivalinfo-jaarlijst op een wat teleurstellende achttiende plek en wij plaatsen zes weken na release alsnog een recensie. Schraal.
Het album verdient uiteraard wel een bespreking, want El Camino is van begin tot eind een ijzersterk album. Net als op Attack & Release en Brothers is de productie in handen van Danger Mouse, maar in veel nauwere samenwerking met The Black Keys zelf. Het levert elf ijzersterke pop/rocksongs op, maar het levert vooral een druk op de repeat-knop en een hengst aan de volumeknop op. El Camino kent tempo, variatie en pakkende liedjes, wat een verschil is met vorig werk waarin het tempo nogal eens omlaag ging.
De aftrap van El Camino is meteen een kneiter van een hit. ‘Lonely Boy’ pakt je vast, laat je niet meer los en is een meezinger van jewelste. Maar ‘Lonely Boy’ is in dat opzicht eerder een regel dan uitzondering. ‘Gold In The Ceiling’ is ook zo’n opwindende meezinger, met een vuige gitaar van Dan Auerbach. ‘Little Black Submarines’ begint als een kleine ballad, maar ontploft wederom tot een feestnummer, die Het Klokgebouw in Eindhoven straks op 1 februari op z’n grondvesten zal laten schudden. En zo kunnen we doorgaan, met ‘Run Right Back’, ‘Sister’, het vuige ‘Hell Of A Season’, het poppy ‘Nova Baby’ en afsluiter ‘Mind Eraser’. Geweldig!
The Black Keys is van oudsher zo’n Amerikaanse band die door veel te touren en veel cd’s uit te brengen uit de diepe krochten van de muziek is weten te ontsnappen. Het levert daarmee wel degelijk in: El Camino is een gelikte plaat geworden, waar de oudere platen nog echt ranzige, vuige blues-randjes bevatten. Maar een kniesoor die daarop let, El Camino is inderdaad zonder enige twijfel één van die pareltjes geweest van 2011. Dat hadden we bij Festivalinfo natuurlijk ook wel door. Wij doen een spuit elfje, met het oog op dat concert op 1 februari in het Klokgebouw.