Een vrouw van ongeveer 75 komt naar me toe. Ze bestelt een flesje drinken en terwijl ze betaalt, komen er al twee mensen achter haar staan om te wachten op hun beurt. Ze verontschuldigt zich direct bij me.
“Sorry hoor meneer. Vindt u het erg? Ik wil eigenlijk graag alles eerst weer netjes in m’n tas doen en met gesloten tas weer weggaan. Ik ben jaren geleden mijn portemonnee met rijbewijs, al m’n pasjes en best wat geld verloren en sindsdien moet ik heel bewust van mezelf alles netjes in m’n tas doen, voordat ik wéér wat kwijt raak. Ik wil die ellende echt nooit meer meemaken“, zegt ze. En strijdbaar: “Moeten de mensen gewoon maar even wachten“.
Aan alles is te merken dat die rij van twee mensen wel degelijk indruk maakt: ze is nerveus, regelmatig kijkt ze achter zich, haar handen trillen bij de handelingen die ze doet en het kost flink wat moeite haar tas dicht te ritsen. Zul je ook altijd hebben: Halverwege de rits is een stukje stof gekomen en met enige moeite lukt het haar dit stukje stof zonder schade los te wrikken. Haar handen trillen flink van de zenuwen.
“Sorry hoor“, verontschuldigt ze zich nogmaals.
“Neemt u vooral de tijd, u kunt ook een halve meter opzij, daar kunt u in alle rust inpakken, zonder dat er iemand achter u staat“, stel ik voor.
“Neenee, zo klaar hoor“, zegt ze gehaast en inmiddels geërgerd, “ach, wat een ellende altijd weer“. Ze draait zich om om ook haar excuses aan de wachtenden aan te bieden. De voorste van de twee wachtenden reageert ontspannen en geeft aan alle tijd te hebben.
Eindelijk is ze klaar. Gehaast, enigszins geërgerd en beschaamd loopt ze weg, zonder nog wat te zeggen.
“Mevrouw!“, roept de man haar na, “meeevrouw! U vergeet uw flesje drinken!”
