“Monsieur, ‘eb je al munten van twee euro met Koning Willem Alexander erop?” De man spreekt Nederlands, met een zeer zwaar Frans accent. Hij legt een muntje van twee euro op de balie en wijst de kop-afbeelding aan, ter verduidelijking van z’n vraag. Hij verzamelt munten en heeft de nieuwe munten met de Willem Alexander-afbeelding blijkbaar nog niet in de verzameling.
Ik zoek voor ‘m in m’n twee-euro munten en tref slechts twee muntjes aan met Beatrix en Willem Alexander als kop; De voorloper van het gevraagde. “Die wil ik ook wel, ‘eb maar weinig munten de Hollande”. We wisselen: hij de twee Nederlandse Euro’s, ik twee munten uit een ander land. “Maar ékt geen nieuwe Willem Alexander munten dus?“, vraagt ie wat teleurgesteld. Echt niet. Beteuterd kijkt ie naar z’n zojuist verkregen nieuwe aanwinsten. “Hmm, deze munten zijn gebruikt, ook geen ongebruikte munten?” Nee, ook niet. Teleurgesteld, met gebogen hoofd en zonder wat te zeggen draait ie zich om en loopt ie weg.
Vertwijfeld kijk ik ‘m na, vertwijfeld kijk ik in m’n kassa. Daar liggen alleen maar gebruikte munten. Nooit echt gerealiseerd. Curieus.
