Het is 5 uur ’s middags, als een man van ongeveer 35 naar me toe komt. Hij lijkt net uit z’n bed te komen, getuige z’n kleine, slaperige ogen. Op het moment dat hij voor me staat, begint hij uitgebreid te gapen.
“Zo, goedemorgen!”, verwelkom ik ‘m vrolijk. “Zo, ja, sorry, valt het op?”, grinnikt hij. “Ik ben gewoon letterlijk net een kwartier wakker. Gisterenavond te laat naar bed gegaan en ik was van plan de hele dag in m’n bed te blijven liggen. Vanmiddag natuurlijk wel een paar keer wakker geworden, tot ik om half 5 een Whatsappje krijg van een vriendin van me. Of ik zin heb om bij haar te komen eten. Sla ik natuurlijk niet af, want eten moet ik toch en zij kookt altijd super lekker. De moeite waard om er toch even uit te gaan. Want ze kóókt niet alleen lekker, als je begrijpt wat ik bedoel…”, knipoogt hij.
“Anyway, pakje Marlboro alsjeblieft!” Ìk wens ‘m een fijne avond. “Misschien zie ik je vanavond nog wel hoor”, voegt hij er nog aan toe, “slaap namelijk wel gewoon thuis.” Een paar uur later, het is kwart voor 12. Bijna middernacht, tijd om te sluiten. Net op het moment dat ik het luik wil laten zakken, komt er nog iemand aangerend. “Zo, nog keihard aan het werk zie ik?”, grijnst dezelfde man van vanmiddag. Ik vraag ‘m of het nog de moeite waard was om op te staan. “Zeker. Die chick kan prima koken. Lekker speciaalbiertje erbij, niks mis mee. Daarna hebben we harde seks gehad en na afloop samen nog een jointje gerookt. Was dus zeker de moeite waard om m’n bed uit te gaan!”, grijnst hij. “Mooi. En nu naar huis?”, vraag ik ‘m. Hij trekt een gepijnigd gezicht, maar het lukt ‘m niet z’n gaap te onderdrukken. “Mja. Ik ga m’n bed maar weer eens in hè.”
