Het viel me in februari al op: Waar is mijn favoriete Wandelaar gebleven? Ik had ‘m al weken niet gezien. Gisteren was ie er weer. Hij zag er slecht uit: Z’n tanden opvallend meer verrot dan voorheen, z’n haren langer en onverzorgd en hij bleek nog lastiger te verstaan. “Ik ben ziek geweest. Had een trombose, waardoor ik maanden niet kon lopen”, zegt ie.
Bikkelhard, de bijzonder fanatieke Wandelaar die niet meer kan lopen. “Maar vandaag heb ik weer gelopen en ik heb geen pijn gevoeld” en hij pakt z’n karakteristieke wandelaarsboekje weer uit z’n binnenzak. ‘129’ staat op de voorkant, in keurig sierlijke cijfers.
Hij bladert naar de wandeltocht van vandaag, bijna achterin het boekje. “Bijna boekje 130, de andere 128 liggen in m’n kast thuis”, lacht hij, “kijk, vandaag was ik in Valkenswaard, 15 kilometer gelopen bij wandelvereniging ‘Voetje voor Voetje’. Het is goed gegaan, geen pijn”. De man kwijlt over het logo van ‘Voetje voor Voetje’. Ik dep het weg met een doekje, terwijl hij keihard z’n speeksel opslurpt. Onderaan de pagina staat z’n totaal aantal kilometers, inderdaad iets meer dan 85.000, wat hij eind december had bereikt. “Ik ga de komende weken weer flink lopen. Weet je hoe de Antwerpse mensen de wandeltocht van vandaag noemden? Zeer voetje voor Zeer voetje, hahahahha” en zwaaiend gaat ie weer weg, naar z’n bus.
