Een Engelse man is werkelijk compleet de weg kwijt en bestelt 20 euro Vodafone (nou ja, hij zei ‘twe’tie pnds of vodfon’, maar euro leek ook wel okay te zijn). Z’n handen verdwijnen traag in z’n zakken, op zoek naar geld. Het tafereel duurt lang en ik besluit mensen voor te laten.
Ik zie na vijf minuten een paspoort, een tandenborstel, tandpasta, wat losse muntstukken, een balpen, lange vloei en shag liggen. De man staat volledig stil, de ogen gesloten, van de wereld. We naderen werkelijk de 10 minuten. Traag opent ie z’n ogen en glazig kijkt hij naar het niets. Hij lijkt te ontwaken met een kater. Hij ruimt alles met dezelfde traagte weer in en schuifelt weer weg. Zonder groet, zonder beltegoed.
