Het is 22:27 en over drie minuten mag ik dicht. Een vrouw komt naar me toe en vraagt of ik Tivoli-sigaretten verkoop. Nee, dus. Ze bekijkt het sigarettenrek en ze zucht. “Doet u mij maar een pakje L&M van €5,40… Pff, wel duur zeg, hier is m’n laatste tientje. Van dat geld had ik eigenlijk nog wel drie lekkere broodjes kunnen kopen…”
De vrouw is duidelijk behoorlijk van de kaart. Ze ruikt sterk naar alcohol, maar ook naar urine en naar poep. Ze opent het pakje en haalt er een sigaret uit. “Misschien moet ik maar eens zelfmoord gaan plegen, het zit me allemaal vreselijk tegen de laatste tijd”, zegt ze vertwijfeld en met dubbele tong. “Zelfmoord? Moet je niet doen joh, gewoon lekker genieten van het leven toch?”, reageer ik geveinsd vrolijk, geschrokken van haar opmerking. “Ik bedoel, u bent nu 60, 70? U zult ongetwijfeld een leven gehad hebben met prachtige momenten, toch?”
Dat heeft ze, erkent ze. “Ik heb hele mooie momenten meegemaakt, maar ook hele diepe dalen. Ik heb in de zorg gewerkt en heb leven en dood heel dicht bij elkaar gezien. Toen vond ik het vreselijk. Vréselijk. Nu, achteraf, was dat toch wel een hele mooie tijd. Daarna ben ik een tijd dakloos geweest. Hard leven hoor, dat dakloze leven. Hoe heet je? Steven, zie ik op je naambordje. Je hebt gelijk hoor, zelfmoord ga ik niet doen. Zeker niet voor een trein, echt niet”. De vrouw zoekt een aansteker, die beweging zorgt ervoor dat de penetrante geuren weer opgewekt worden. Waarschijnlijk heeft ze in haar broek gepoept en geplast, zo vers en dichtbij is de geur. “Oh, je hebt een klant”, wijst ze op een meisje dat komt aanlopen. Ze schuifelt weg.
Tamelijk pijnlijk einde van de avond. Toch maar even 112 gebeld. Opdat ze deze ochtend maar fris, nuchter en vol levensvreugd op moge staan. Kom vanmiddag maar een gezond broodje halen, ik trakteer.
