Sinds kort heb ik een nieuwe vaste klant, die altijd hetzelfde gekleed gaat. Hij heeft een grijsgroene lederen jas, een dikke sjaal en een zwarte muts op. Het opvallendste is z’n volle zwart / grijze baard. Altijd alleen, met een wat eenzame uitstraling.
Ik lieg, z’n opvallendste eigenschap is zijn prachtige manier van bestellen. Dat gaat altijd als volgt, met extreme articulatie:
“Verrr-koperrr”, hij slikt en kijkt me diep aan. “Verkoper, ik moet één saucijzenbroodje”, waarna een uitermate trage afrekening volgt. Prachtig. Altijd weer.
Afgelopen carnavalszaterdag week hij van deze vaste zin af. Rond 11 uur ‘s avonds kwam hij aan, in de reeds beschreven kledij. Niet verkleed, maar vertrouwd. Hij zoekt naar woorden en dan:
“Barrr-keeperrr”, hij slikt en kijkt me diep aan. “Barkeeper, ik moet één saucijzenbroodje”.
Het verschil is weliswaar miniem, maar het kostte me vreselijk veel moeite om niet te lachen.
