Sinds enkele weken, maanden komt een man dagelijks ongeveer 3 keer 10,- beltegoed halen. Ook in het weekend, ook bij collega’s en dus vermoedelijk zo’n 1000,- per maand.
De zwarte man is altijd gehaast, kortaf en betaalt altijd cash. Hij pakt altijd een stapeltje bankbiljetten, bladert er even door en betaalt. Onvriendelijk is ie echter niet, sinds kort knikt ie glimlachend en dan weet ik voldoende: tientje beltegoed.
Hoewel het me geen donder aangaat, ben ik stiekem natuurlijk wel nieuwsgierig. Hij belt naar het buitenland, zoveel is duidelijk. Maar veeeeel. Zojuist kwam er helderheid:
“Tientje. Maar ze komt terug! M’n vrouw hè! Ze moest twee maanden in Afrika werken, maar volgende week komt ze terug naar Nederland. Aaaah, dus dan kom ik niet meer zo vaak hoor haha”
Mooi dat er op Valentijnsdag nog een echt Valentijnsperrongelukje gebeurt.
