Dat is het grootste gemis van m’n leven”, is hij ineens somber. Hij slikt. De man staart naar de leegte van de stationshal op deze zondagavond. Dat levert mij een wat melancholisch, triestig zicht op.

“Ik heb altijd graag kinderen gewild. Altijd. M’n ex-vrouw wilde geen kinderen. Ze was lerares en werkte de hele dag met ze, dus thuis had ze simpelweg geen behoefte aan kinderen.”

Het blijkt pas jaren later de voornaamste reden van de scheiding. “Het duurde echter lang voordat ik dat door had. Het feit dat we zo verschillend over kinderen dachten, ging onbewust etteren. Het huwelijk ging kapot en we wisten toen allebei niet goed waarom. De eerste jaren had ik veel verdriet over de scheiding. Miste ik haar, maar had vooral het gevoel gefaald te hebben.

Maar, en zo werkt dat in het leven, dingetjes vallen pas veel later op hun plek. De wond heelde, maar één litteken bleef: het gemis van kinderen. Dat neem ik mezelf kwalijk, daar heb ik diepe spijt van.” De man leerde z’n ex-vrouw kennen na het plaatsen van een contactadvertentie in BN DeStem.

“Na een paar dagen kreeg ik een envelop op A4-formaat van de krant, met daarin vijf brieven. Je kunt dan toch stellen dat deze vijf écht geïnteresseerd waren.” Hij koos voor de lerares, de overige vier brieven gooide hij weg. “Waarom ik hier nu met jou over praat… Het zijn dagen als dit. Die stemmen me somber. Valentijnsdag, ‘de dag van de liefde’.

Dat versterkt het gevoel. Ik had zo graag kinderen willen hebben. Dan had ik nu kleinkinderen, wat ik wellicht nog wel erger vind. Het is geen zwart gat in m’n leven, het is een leegte. Mijn advies in dit leven is toch vooral naar jezelf te luisteren, vooral bij dat soort levensbepalende keuzes. Ik weet dat ik geen spijt moet hebben, want het is onomkeerbaar. Maar het is geen fijn gevoel, kan ik je vertellen.