Trein gemist

Het fluitje van de conducteur klinkt schel, de deuren van de trein gaan dicht. Nog eenmaal kijkt de conducteur over het perron, voordat hij ook de laatste deur sluit. Als de trein in beweging komt, verschijnt er toch een grote groep mensen op het perron. Aan de traditionele klederdracht te zien zijn het Afrikanen. Te laat. De groep hoort duidelijk bij elkaar en reageert vol dramatiek op deze gemiste trein. De één heft de handen ten hemel, twee mensen vallen elkaar in de armen en er klinkt even wat paniek.

Er is direct druk overleg bij de mannen van de groep, een vrouw begint te huilen. Ook het overleg tussen de mannen levert eigenlijk vooral paniek en teleurstelling op, totdat één van de mannen verheugd naar het vertrekbord wijst en de rest op het bord attendeert. Vol verbazing en tegelijkertijd vol ongeloof kijkt de groep naar het vertrekbord en een van de mannen komt mijn richting op, gevolgd door de rest van de groep. Hij spreekt me aan in het gebrekkig Engels, met een mooie Afrikaanse tongval. “Hallo meneer, wij hebben net de trein gemist, maar klopt het dat er straks nóg een trein naar Tilburg gaat?”, vraagt de man vol verwondering en hoop in z’n stem.

Ik beaam dat en geef aan dat er zes treinen per uur naar Tilburg rijden. De opluchting is op z’n gezicht te lezen, maar er is ook grote verbazing. “Ongelofelijk, wat een geluk. We misten gewoon nét de trein naar Tilburg en dat was een grote ramp. We zijn een dansgezelschap uit Afrika en we hebben vanavond een optreden in Tilburg. We moesten daarom per sé deze trein hebben, dat stond op ons papiertje. Net dachten we dus even dat we helemaal voor niets helemaal naar Nederland waren gekomen. Dat was dus best een drama, we dachten dat er maar één trein per dag naar Tilburg zou gaan…”