Een jongen kijkt langdurig en hoofdschuddend naar de digitale vertrekborden. Het onbegrip is van zijn gezicht te lezen en na enkele minuten zoekt hij zijn toevlucht tot de alom bekende gele borden. Ook hier vindt hij niet de gewenste informatie, waarna hij zich tot mij wendt.
“Meneer, ik zie overal de vertréktijden staan, maar kan ik ook zien wat de áánkomsttijden van de treinen zijn?”, vraagt ie. “Nee, die informatie staat nergens, maar misschien kan ik je helpen. Op welke trein wacht je?”, probeer ik behulpzaam te zijn.
“Ik wacht op iemand uit Roosendaal”, zegt ie. De trein vanuit Roosendaal is de trein náár Zwolle, dus de aankomsttijd van de trein uit Roosendaal is feitelijk de vertrektijd van de trein naar Zwolle, is mijn ietwat wiskundige formule. “Nee, dat klopt niet. Die trein gaat namelijk eerst naar Tilburg, dat staat er toch?”, zegt ie vol onbegrip. Ik vertel ‘m dat de trein náár Zwolle toe vanuit Roosendaal om 22:10 in Breda aankomt en vervolgens via Tilburg en ‘s Hertogenbosch richting Zwolle rijdt. “Hè? Nee, je begrijpt me niet. Ik wil weten hoe laat de trein uit Roosendaal hier in Breda komt. De trein naar Zwolle of Tilburg of wat je ook zegt maken me niet zoveel uit hoor, hoe laat komt de trein uit Roosendaal hier is de vraag?”, blijft ie vol onbegrip. “De trein uit Roosendaal arriveert hier om 22:10”, probeer ik het wat simpeler te houden, zonder moeilijke wiskundige formules. “Ja maar… Weet je wat, je begrijpt me niet. Ik vraag het wel even aan iemand anders…”, sluit ie af.
Ik begrijp nu hoe mijn wiskundelerares op de middelbare school zich voelde.
