Verschenen in het Station Breda=-magazine.
“Wat is Belcrum en waarom staat dat op de richtingbordjes?”, vraagt de jonge twintiger zich af. “Niemand weet wat Belcrum is, toch?” Hij vraagt het op een discussie-uitlokkende toon. “Nou ja, omdat daar de Belcrum is dus…”, geef ik ietwat verbaasd antwoord. “Wat boeit dat? Wat is Belcrum dan?”, vervolgt hij. “Nou, dat pijltje wijst naar een uitgang van dit station. En die uitgang ligt in de wijk Belcrum. De andere uitgang gaat naar het centrum”, leg ik uit. “Oké”, leidt de jongen zuchtend een vervolgvraag in. “Maar dan weet ik nog niet wat Belcrum is, dus heeft dat bordje geen waarde, toch?”
Ik snap z’n vraag nog steeds niet zo. “Wat wil je dan voor info op de bewegwijzering? Noordkant? Achterkant? Die laatste kan niet, want officieel is het niet de achterkant. Dus wat zou jij dan nuttiger info vinden?”, probeer ik. “Weet ik niet, maar wat moet ik, of misschien nog beter: een toerist met ‘Belcrum’?”, vraagt de jongen op sarcastische toon.
“Als je het station verlaat, stap je de wijk Belcrum binnen. De Belcrum is befaamd om haar prachtige Speelhuislaan. Dwars door deze laan loopt een spoor, als soort herinnering aan de tijd dat er daadwerkelijk een treintje reed. Een fraaie laan, die er nu prachtig bij ligt met veel groen. In de Belcrum vind je bovendien legio culturele instellingen. Er is Podium Bloos, er is met Pier15 een skatehal en er is zelfs een heus strand: Belcrum Beach. Ook zijn er wat eetgelegenheden.”
De jongen kijkt me ontsteld aan. “Dat vertel je ook zo aan toeristen? Die net als ik niet weten wat Belcrum is?”, vraagt ie. “Nog nooit die vraag gehad, maar anders zou ik datzelfde zeggen ja”, antwoord ik. “Ha, blijf het raar vinden. Maar ik ga naar het centrum”, wijst hij dat bordje aan.
“In het centrum vind je de Grote Kerk, het Valkenbergpark en de historische binnenstad. Er zijn ook veel terrassen en er is gezellige horeca”, voorzie ik ‘m van informatie.
“Yo, bedankt”, antwoordt hij vertwijfeld.
