Het is zaterdag en een statige man -strak in het pak- nadert me. Het duurt even voordat ik ‘m herken en verifieer het zelfs bij ‘m.
“Goedemiddag, u bent toch Theo Mommers?”
De man lacht en knikt. Zijn naam is inderdaad Theo Mommers, sinds enkele maanden de nieuwe algemeen directeur van voetbalclub NAC.
“En ik zou graag iets bij je willen bestellen”, lacht ie, “doet u mij maar twee worstenbroodjes en een cappuccino”.
Het gaat op dat moment niet goed met NAC. De nieuwe algemeen directeur had in de kranten veel beloofd, maar kwam nog niks na en de berichten en resultaten waren niet goed. Met een tang pakte ik de twee worstenbroodjes uit de vitrine en pakte ze in, me heel goed beseffend dat ik twee nieuwe, verse worstenbroodjes in de oven heb liggen. Ik gaf ‘m de twee oude, uit persoonlijke wraak voor z’n loze beloftes. Dat zal ‘m leren, ha, de wraak was zoet.
Theo Mommers revancheerde zich en maakte veel beloftes alsnog waar. Ik kreeg wroeging en stuurde ‘m een email, waarin ik een verseworstenbroodjesdate voorstelde. Theo reageerde, vond de oude broodjes heerlijk maar voelbaar geroerd door deze geste nodigde hij me uit op kantoor, alwaar we ieder twee verse worstenbroodjes aten, van een prachtig porseleinen bord en praatten over het wel en wee van de club.
Sindsdien laat ik me niet meer leiden door privé emoties en kies ik bij een keuze toch maar voor het verse broodje. Uit wroeging oude broodjes serveren is niet de juiste manier, is de boodschap die ik eenieder vanaf deze plek even wil meegeven.
Heb je zelfs met terugwerkende kracht geen spijt van je daden? Met de kennis van nu had ik nl. in z’n cappuccino gerocheld!
Ik vond het de keren dat ik ‘m gesproken heb echt een aardige vent. Sympathiek, grappig, joviaal. Dat ie vervolgens NAC tamelijk hard kapot gemaakt heeft zie ik daar even los van. Dat is enorm kut. Maar neuh, de interactie en ontmoeting zie ik nog steeds als een mooi moment.