“Wacht even, ik haal nog even wat!”
Een vrouw komt op me afgelopen, gevolgd door drie andere dames.
“Hij was hartstikke hard joh!”, zegt de één.
“Dat was z’n mobiel”, lacht de ander.
“Nee joh, hij had alleen een onderbroek aan, volgens mij was ie hartstikke geil hahaha!”
De jongste vrouw kijkt me beschaamd aan. “Ehm, zullen we even iets minder hard praten? Iedereen kan ons horen…”
“Nou èn Els! Jij mocht twéé keer op z’n schoot zitten en bovendien, we komen toch nooit meer terug hier! Niemand kent ons hier, dus wat boeit het nou?” En naar mij: “Heeft u voor mij een flesje water?”. Na afrekening van het water vertelt ze: “We zijn vanavond bij The Chippendales geweest! Of nou ja, een soort Chippendales, ze heten The Dutch Lions tegenwoordig. Helaas moesten we in de pauze al weg, om deze trein te halen, want we moeten nog helemaal naar huis, 2,5 uur terug naar Zwolle. Nou, prima, het was alsnog drie kwartier fantastisch én we mochten met z’n vieren het podium op! En mijn dochter Els…”, en ze wijst Els aan, “…mocht dus twee keer op de schoot van één van die jongens zitten, hahaha!”. Ik zie Els beschaamd wegkijken.
Dames en vooral Els, als jullie dit lezen: Sorry dat ik het alsnog wereldkundig gemaakt heb.
