Sympathieke poging

Sinds 1 januari jongstleden geldt de nieuwe alcohol- en tabakswet. Je mag vanaf nu pas vanaf je 18e sigaretten of alcohol kopen. Tot je 25e geldt een legitimatieplicht bij het kopen van deze spullen. Met andere woorden: Als ik het vermoeden heb dat iemand nog geen 25 is, dien ik diegene het identiteitsbewijs te vragen. Wellicht ligt het aan mijn bedroevende inschattingsvermogen, maar sindsdien vraag ik aan ruim de helft van mijn klanten het identiteitsbewijs. Soms faal ik hopeloos (1977, oeps), maar meestal zijn de mensen die ik het vraag inderdaad geboren na 1990.

Maar soms ook in 1996 of 1997. Met een triomfantelijke grijns laat zo iemand dan het identiteitsbewijs zien. “Zie je wel, ik ben al 16!” Die waren nog niet op de hoogte van de nieuwe wet. Droogjes merk ik dan op dat ze sinds 1 januari 18 jaar moeten zijn. Zo droog en zakelijk mogelijk. De balende blik is dan toch wel weer priceless.

Gisteren komt er een donkere jongen met rastahaartjes bij me. “M’neer, die bier, hoe duur?“, vraagt ie. Ik vertel ‘m de prijs, maar weet al dat ik bij een eventuele bestelling z’n identiteitsbewijs zal vragen. Ik schat ‘m immers 16 of 17 en zéker niet 25+. “Duur hè, damned. Hoeveel procent alcohol zit erin?“, vraagt ie door. Ook die informatie verschaf ik ‘m. “Hoeveel zit er in zo’n klein biertje en hoeveel in een groot biertje?“, blijft ie informatie inwinnen. Ook hier geef ik netjes antwoord op. “Hmm” en hij pakt een vijf-euro biljet uit z’n portemonne. Glimlachend: “jammer dat ik nog maar 17 ben hè“. Ik grijns en vertel dat ik ‘m bij bestelling inderdaad om z’n identiteitsbewijs had gevraagd. “Maar ik ben nu eerlijk toch? Dat is ook wat waard…” kijkt ie me hoopvol aan. Hij lijkt daadwerkelijk te bedoelen dat z’n eerlijkheid beloond mag worden met een biertje. In plaats daarvan complimenteer ik ‘m met z’n eerlijkheid en beloof ‘m op z’n 18e verjaardag te trakteren op een biertje. Teleurgesteld in deze op-dit-moment-in-zijn-ogen gemene belofte druipt ie af. Sympathieke poging, vind ik.