Twintig meter voor me hurkt een man bij zijn geopende koffer. Hij valt direct op: De man is geheel in het wit gekleed en wordt bovendien gefilmd. Hij rommelt wat in de koffer en zowel voorbijgangers als de security blijven kijken wat de man precies aan het doen is. “Wat is daar aan de hand?”, informeert een verwonderde reiziger bij me. Ik vermoed dat het straattheater is.
“Oh, leuk! Ik blijf met je meekijken”, reageert de man vrolijk. Hij doceert: “Kijk. De kunst van straattheater is allereerst de opbouw. Je moet eerst publiek krijgen, dus probeer de mensen alvast te interesseren vóórdat je begint”. De artiest haalt een enorme bol uit z’n koffer, versierd met diverse kleuren. “Dat is natuurlijk verrassend en steeds meer mensen kijken nu. Prima!”, blijft de man erg geïnteresseerd. “Er gebeurt nu al voldoende en het is nog niet eens begonnen. Je vraagt je toch al af wat er gaat gebeuren?”
De artiest haalt nu ook een kandelaar uit zijn koffer en steekt de kaars aan. “Nou begin ik wel héél nieuwsgierig te worden, hopelijk wordt het ook echt goed. Kijk, er staan nu makkelijk vijftig man om ‘m heen, straks als hij begint zijn dat er zo tweehonderd. Geweldig om dit vanaf het begin te zien”, jubelt de man.
De cameraman komt dichterbij, de ‘bol’ wordt als een soort helm op het hoofd van de artiest gezet. Hij pakt de brandende kaars op en loopt langzaam van het publiek weg. “Wat doet hij nou?”, reageert de man verbaasd. De artiest is uit het zicht, de act lijkt afgelopen, het publiek vervolgt zijn weg. “Ik vind uw uitleg over straattheater een stuk vermakelijker dan het straattheater zelf”, mompel ik. “Dit is het slechtste straattheater dat ik ooit gezien heb”, reageert de man teleurgesteld en loopt somber weg.
