Sigaret

Het oudere echtpaar staat op zo’n vijf meter afstand van me. Manlief draait een shag en steekt deze op, z’n vrouw pakt een normale sigaret. De eerste hijs gaat diep; die rookwalm eenmaal uitgeblazen lopen ze rustig mijn kant op. Zonder vooropgezet plan: ze kijken rustig in de winkel, op zoek naar iets van hun gading.

Uiteraard wordt tijdens deze zoektocht fanatiek gelurkt aan beider tabak. De rook wordt daarbij brutaalweg de winkel ingeblazen en passeert mijn neusholte. Dat is niet direct mijn favoriete geur. Sterker, de geur staat op mijn lijstje met ‘vieze geurtjes’ in goed gezelschap met oude alcohol, lichaamsgeuren en uitwerpselen.

Het overleg duurt lang, de eerstvolgende trein vertrekt ook pas over een kwartier. Ik heb hen al verwelkomd, dus in dat opzicht is er geen directe spanning. ,,U weet dat u hier niet mag roken?”, hoor ik mezelf op autoritaire wijze zeggen. Het leidt tot een verontwaardigde blik. ,,Er mag zoveel niet. Echt, ik heb daar onderhand schijt aan”, reageert de man gepikeerd. De vrouw deinst wel enigszins terug, maar dooft de sigaret niet. De man neemt demonstratief nog een hijs van z’n shag. Sterker, hij blaast de rook zonder gêne de winkel in.

Het is nogal flauw en kinderachtig van ‘m. Anderzijds verdiende mijn manier van aanspreken ook niet de schoonheidsprijs. Iemand wijzen op regeltjes kan immers ook ronduit ergerlijk zijn. ,,Laat ik het anders zeggen: ik heb er last van. Het stinkt. En ik geloof niet dat het goed is voor het eten dat hier ligt. Dat u elders rookt: u weet nu dat het niet mag, maar eigen verantwoordelijkheid”, is m’n nieuwe poging. ,,Aha! Jíj hebt er last van. Dat verandert de zaak”, glimlacht de man en hij dooft z’n shag. ,,Kopje koffie, zin in!”, voegt hij daaraan toe.