Schuld

“Wat wil je drinken, Wesley?”, hijgt de man nog na. Hijzelf pakt twee halve liters bier en kijkt me met grote ogen aan. “Ik ben me net kapót geschrokken”, neemt hij een aanloop tot een paniekerig verhaal. “Ik ga nóóit meer met de trein, ik snap het gewoon niet. Het is vreselijk!” Er is nog altijd enorme schrik waarneembaar in z’n ogen. Hij richt zich weer geïrriteerd tot z’n zoontje. “Wes, wat wil je drinken? En blijf eens bij mij, straks ben ik je weer kwijt!”

Wat is er precies gebeurd met de 6-jarige Wesley en z’n vader? Voor het eerst in jaren besluit vader met de trein te gaan, voor Wesley is alles nieuw. De reis wordt uitgedokterd: treintijden uitgeprint, inclusief de tussenstops. Vader is vooraf al erg nerveus. “Toen we op het station aankwamen, stond onze trein er al. Een stoptrein. We hadden nog tien minuten de tijd.”

Ze besluiten de trein toch al in te gaan, maar het wachten maakt de toch al zenuwachtige vader rusteloos. “Tien minuten, ik kan dat niet hè. Dus liep ik de trein uit om even een stukje te lopen en een sigaret te roken.” Hij laat Wesley alleen achter in de trein. “En toen… Gingen de deuren ineens dicht. Ik werd he-le-maal gek.”

De trein blijft echter staan. Hij is in alle staten, bedenkt hoe hij dit thuis uit zal leggen. De werkelijke vertrektijd nadert, vader is radeloos.

Een vrouw loopt het perron op. Ze kijkt naar het vertrekbord, loopt naar de trein, drukt op een knopje, de deur gaat open, ze stapt de trein in.

“Ik geloof dat ik vijf seconden met open mond gekeken heb. Heb ik me dus helemaal voor niks druk gemaakt. Allemaal de schuld van die vreselijke NS!”