Rustige nacht

“Een kopje koffie alstublieft.” Normaliter beschrijf ik dingen die me opvallen. Die me ontroeren, verbazen of vermaken. Maar de honderden voorbijtrekkende reizigers hebben allemaal een reden voor hun reis.

Ze is een eind-dertiger, begin-veertiger en haalt regelmatig ’s avonds laat een kop koffie. De hele ontmoeting verloopt volgens het boekje. En tegelijkertijd valt ze wel op: na meerdere bezoekjes herken je ‘r. En vraag je je af: zo laat op de avond een kop koffie? “Wow, ik hoef niet eens meer te bestellen”, grijnst ze verwonderd als de koffie al klaar staat.

(Mijn ervaring leert dat zo’n actie gelijk een opening biedt tot een gesprekje.) “Ik werk in de zorg en heb daarom regelmatig nachtdienst. Mijn cliënten wonen zelfstandig, maar er moet wel iemand in de buurt zijn. Er zijn veel nachten dat ik geen zorg hoef te verlenen, maar ik moet wel altijd scherp blijven. Dit kopje koffie is de inleiding van mijn nacht.”

Iets eerder komt normaliter een twintiger in een beveiligersoutfit. Ook hij bestelt een kop koffie, bij hem is het duidelijk wat hij doet. Ook bij hem geldt: vriendelijk, maar niet per se opvallend. “De komende drie weken heb ik weer nachtdienst”, verzucht hij. “Als alles goed gaat dus drie weken vervelen. Dat is toch het lot van de beveiliger. Dit bakje koffie zal opgevolgd worden door nog wel een paar bakken vrees ik.”

Nooit incidenten die zijn inmenging vereisen op het werk? “Het klinkt gek, maar zelden tot nooit. En dat terwijl ik in een tbs-kliniek werk. Er gebeurt echt niets, eigenlijk slapen ze allemaal tijdens mijn dienst. Maar je moet wel constant scherp blijven”, klinkt het strijdvaardig. “Anyway, tot morgen maar weer!”, roept hij.

“Tot morgen, heb een rustige dienst!”, reageer ik. Dat is ze beide gegund, dan gaat het goed.