Rijexamen

‘Haaay! Doe maar weer m’n dagelijkse recept hè. Cappuccinootje. M’n één-na-laatste keer dat ik hier ben, zeg ik je maar alvast! Morgen neem ik dan toch echt afscheid van je!’

Het bijzonder vrolijke meisje komt me -vrees ik- hooguit slechts vagelijk bekend voor. Ze lijkt me van Indische of Molukse komaf, jaartje of 18, maar herkennen doe ik ‘r simpelweg niet. Dit soort eenrichtingsverkeer voelt altijd lullig; ik speel het spelletje mee en hou me wat op de vlakte. “De laatste weken kom ik toch bijna dagelijks langs hoor!”, grijnst ze.

Dat ik net drie weken vakantie heb gehad, laat ik maar eventjes terzijde. “Ik volg rijlessen in Breda. Mijn theorie-examen heb ik een paar weekjes geleden in één keer gehaald en de rijlessen gaan volgens mij ook heel prima. Morgen heb ik dan toch echt het rijexamen, hopelijk lukt me dat ook gewoon in één keer.”

Het meisje roert even in haar cappuccino. Ernstiger: “Ik moet je eerlijk bekennen: ik ben er stiknerveus voor. Hopelijk kan ik vandaag een beetje slapen.”

Ik adviseer ‘r vooral enige overdrijving toe te passen. Kijkgedrag is bij zo’n examen immers ongeveer het belangrijkste criterium. “Ik weet het, ik weet het. Moet je morgen ook werken?”

Yeah, precies dezelfde dienst. “Tof. Gaan we morgen het behalen van m’n rijbewijs vieren!”, glimlacht ze. “Dat wordt waarschijnlijk m’n laatste keer Breda. Vanaf dan kom ik met de auto, dus zal ik dit station niet meer bezoeken”, werpt ze nog een laatste blik op de stationshal.

De dag erop keek ik uit naar haar komst. Tientallen ballonnen opgeblazen, confettikanonnen stonden klaar, een dweilorkest stond al te popelen om feestelijke liedjes te spelen. We zouden iets te vieren hebben, we zouden afscheid nemen. Tevergeefs: ze is niet langsgekomen.