Portemonnee

Ze komt met ferme passen op me af, zet gehaast haar tas op de balie en bestelt een kaasbroodje. Terwijl ze in haar tas rommelt kijkt ze naar de vertrekborden: nog acht minuten. Ik zeg: zeeën van tijd. Zij ondervindt echter hoge stress.

Het rommelen duurt lang. Ze is op leeftijd, een ruime zeventiger. Haar lederen jasje en haar soepele manier van bewegen geven ‘r een vitaal voorkomen, maar dat verandert snel in onzekerheid. Haar portemonnee blijkt onvindbaar. Ze voelt in haar jaszak, maar vindt slechts haar ov-kaart. ,,Waar is dat ding? In de bus had ik ‘m nog”, klinkt het paniekerig. Wederom kijkt ze naar het vertrekbord: nog zeven minuten. ,,Laat dat broodje maar. M’n portemonnee is weg. Kwijt!” Ze kijkt jammerend naar de klok. ,,Ik moet, móet deze trein hebben.”

,,Echt perse?”, vraag ik streng. ,,Geef uw portemonnee prioriteit, véél belangrijker.” Ze begint te wankelen. ,,Misschien heeft de buschauffeur ‘m gevonden.  Trein gemist, wél uw belangrijkste pasjes terug. Nieuwe pasjes aanvragen is erg frustrerend. En duur!”, probeer ik ‘r te overtuigen. Ze wankelt. Kijkt nog eens naar het vertrekbord. Ze neemt een resoluut besluit: ze gaat op zoek.

En mist de trein, uiteraard. Een klein kwartier later verschijnt ze weer op het perron. Ontspannen. Een gelukzalige, opgeluchte glimlach. ,,Doet u dat kaasbroodje maar”, en ze geeft een twee-eurostuk. ,,De buschauffeur had ‘m gevonden.” Een diepe zucht van verlichting. ,,Ik ben 80 jaar. Het zou inderdaad drama geweest zijn als ik die trein genomen had. Maar het zat zó in m’n hoofd. Waarschijnlijk had ik direct spijt gekregen. Maar één ding hè: wat kunt u streng zijn!” Ze glimlacht er ontwapenend bij. ,,Nu even rust. Dat voelt goed.”